پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

خون می‌رود به صفحه که املا کنم تو را                      نامت بزرگ گشت نشد جا کنم تو را

یاغی نیَم ترحمی ای پادشاه حُسن                            گردن کشیده‌ام که تماشا کنم تو را

آب از سرم گذشته، عصایی بزن به آب                       یک دم بیا که حضرت موسی کنم تو را

در راه کعبه خرج سفر در خطر فتاد                             دل می‌رود ز دست که پیدا کنم تو را

خون مرا بگیر به گردن، مرا بکش                               تا زیر تیغ سجده‌ی اعلی کنم تو را

کنجی برای خلوت شب‌های من بده                          تا گریه‌ای به وسعت صحرا کنم تو را

بر مردگان کوی تو باید دخیل بست                            یعنی قیاس کی به مسیحا کنم تو را

بندم بزن که چینی عمرم شکسته است                      جامم بده که ساقی دلها کنم تو را

از روزگار خیر ندیدم بدون تو                                      خیرات، جان خویش چو حلوا کنم تو را

سنگینی غمت به تغافل مرا فکند                               لعنت به من اگر ز سرم وا کنم تو را