بهار دوست داشتنی و زیبا قدم در خانه هایمان می گذارد. چند ساعت بیشتر به تحویل ِسال نمانده. نوروزی که همه به یاد هم می افتند و به دور از کینه ها به یکدیگر محبت می کنند. اما دو نفر رو هم نباید فراموش کنیم؛ یکی امام زمانمون که ایشالله با اومدنش بهارمون سبزتر و شادتر میشه، یکی هم خودمون که به بهانه ی شاد بودن ارزش هامون رو زیر پا نزاریم.لااقل در تعطیلات هر شب به حساب خودمون برسیم و ببینم روزمون رو چطور گذروندیم.
این چنین می گفت یک رزمنده ای از شهیدی نکته ی ارزنده ای
روزگاری در زمان جبهه ها خفته بودم در میان خیمه ها
ناگهان صوتی مرا بیدار کرد گفتگوهایی دلم را زار کرد
گوییا این گفتگوی پر نَفَس اختلافی بود ما بین دو کس
یک تن از آنها دلش پُر درد بود شِکوه ها از یار دیگر می نمود
این چنین می گفت با آه و نوا تو به من بسیار بنمودی جفا
جامه ی ذلت نمودی بر تنم طوق آتش ساختی بر گردنم
تو مرا کردی اسیر حرف خود عمر پاکم را نمودی صرف خود
از همان اول تو را نشناختم با تو من سرمایه ام را باختم
دیگر از جانم چه می خواهی برو تو مرا دادی به گمراهی برو
دیگر اینجا سرزمین جبهه هاست دست از من برنمیداری چرا ؟
الغرض این شِکوه ها پایان نداشت باور این صحنه ها امکان نداشت
الغرض این شِکوه ها پایان نداشت باور این صحنه ها امکان نداشت
آمدم از راه صدق و ائتلاف تا که شاید حل کنم این اختلاف
گوشه ی آن خیمه را بالا زدم بر همه پندارهایم پا زدم
ناگهان دیدم که یک تن بیش نیست روی خاک افتاده بود و می گریست
آنکه از دستش شکایت می نمود نفس بود و نفس بود و نفس بود
دیدمش با خویش نجوا میکند نفس خود را خوار و رسوا می کند
آری ، این آیین مردان خداست نفس را هر شب نمایند بازخواست
یادم آمد یک حدیث پربها از امام کاظم آل عبا
از حساب نفس هر کس شد جدا لیس منا اهل بیت المصطفی
ثبت نظر
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.
ببخشید با کمی تاخیر اومدم ولی برای آرزوهای خوب هیچ وقت دیر نیست.