پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

۴ مطلب در مرداد ۱۳۸۸ ثبت شده است

یادداشت

وادی ظلمات

ذوالقرنین، به همراه لشگرش در حال عبور از وادی ظلمات بود. او به سپاهیانش اعلام کرد که هر چه در مسیرتان است، بردارید و با خود بیاورید. اما اکثر سپاهیان تنبلی می‌کنند و به خاطر این‌که بار سنگینی حمل نکنند، چیز زیادی برنمی‌دارند. وقتی لشگر از آن سرزمین خارج شد، دیدند تمام چیزهایی که با خود آورده‌اند، طلا و جواهرات گرانبها بوده است. همه حسرت خوردند که ای کاش بیشتر برمی‌داشتند.

دوستان،

مراقب باشیم ماه رمضان را تبدیل به وادی ظلمات نکنیم و قدر تک تک لحظات آن را بدانیم.

 

نقل قول

دنیا غم تو نیست که نتوان از آن گذشت

 
عمر کساد من همه اندر زیان گذشت                        پیری ز راه آمد و عمر جوان گذشت
دل دست و پا به خون زد و آن مهربان گذشت             دوش از نظر خیال تو دامن‌کشان گذشت
                                   اشک آنقدر دوید ز پی کز فغان گذشت
در راه تو ز عالم و آدم گذشته‌ایم                             ای زخم عشق, با تو ز مرحم گذشته‌ایم
چون آب از سر همه عالم گذشته‌ایم                        تا پر فشانده‌ایم ز خود هم گذشته‌ایم
                                   دنیا غم تو نیست که نتوان از آن گذشت
از بس که در محیط کَرَم آفریدی‌ام                            بخشیدی‌ام چنان که از اول ندیدی‌ام
من آن سیاه‌کار پر از روسپیدی‌ام                             دارد غبار غافله‌ای ناامیدی‌ام
                                   از پا نشسته‌ایم که ز عالم توان گذشت
قربانی از معالجه منت نمی‌کشد                             مسکین دوست رخت به دولت نمی‌کشد
کارم به وصل دوست به صحبت نمی‌کشد                  برق و شراب محمل فرصت نمی‌کشد
                                 عمری نداشتم که بگویم چه‌سان گذشت
تا آمدم به خویش بجنبم، نگار رفت                           چون حوصله ز سر، ز کفم اختیار رفت
بیدار تا شدم همه گفتند یار رفت                             تا غنچه دم زند ز شکفتن، بهار رفت
                                 تا ناله گل کند ز جرس کاروان گذشت
ز ملک تو برون نشدم قدر یک نفس                          از درگه تو نیست مرا راه پیش و پس
از شعله ره نبَرد به جایی وجود خس                        بیرون نتاخته است از این عرصه هیچ‌کس
                               واماندنی است اینکه تو گویی فلان گذشت
لب تر نکرده‌ایم ز دریای شور خلق                           پایی نبسته‌ایم در این راه دور خلق
انصاف نیست از تو ببُریم به زور خلق                        ای معنی آب شو به ننگ شعور خلق
                               انصاف نیست آب شدم از جهان گذشت
هر پیر مو سپید چراغ هدایت است                         هر سلسله ز موی عزیزان روایت است
از بحر حادثات چه جای شکایت است                      یک نقطه پر ز آبله پا، کفایت است
                            زین بحر همچو موج گوهر می‌توان گذشت
دل را که در معامله شعله، سوختم                         فرصت نبود تا که بگویم فروختم
لب را چو زخم تازه به تعجیل دوختم                         دلدار رفت و من به وداعی نسوختم
                            یا رب چه بد بر من آتش به جان گذشت
 
یادداشت

نیمه شعبان

تولدت شد. پارسال در مسجدالحرام بودم و غربت تو در بین مردم آنجا بیش از همه چیز به چشم می‌آمد. اونجا هیچکس اجازه برگزاری جشن علنی رو نداره و ...
اما در ایران خودمون هم غربتت یه جور دیگه به چشم میاد. یه عده فقط فکر ریسه و چراغ هستند و یه عده فکر دیدنت! نمیدونم چرا بعضی‌ها میخوان ببیننت. دکان راه میندازند و ... اما به نظر من، دیدنت یعنی اینکه ما ببینیم که تو داری ما رو می‌بینی. اگه اینطوری باشیم، دیگه هیچوقت به گناه فکر نمی‌کنیم.
آقا جون،
یه حرف باهات دارم. از قدیم گفتن: «خاطرخواهی یک سره، مایه دردسره». میشه ازت بخوام خاطرخواهی ما هم یک سره نباشه؟ میشه ازت بخوام وقتی شب اول قبر، نکیر و منکر میان بالا سرم و من لال شدم، وقتی اومدی بهم سر بزنی، من بگم این آقای منه و تو هم تأیید کنی و بگی این نوکرمه؟
 

 

یادداشت

بهانه جور نمودی که بر درت آیم

سال گذشته در سالروز میلاد خداوندگار مناجات بود که عطر خوش گل‌های پیامبر رحمت در بقیع به مشامم رسید. پشت در بقیع، منتظر بودم در خیل جمعیت عاشقان معشوق، نگاهی هم به غربت کسی بیندازم که عمری نگاهش به خودم را احساس می‌کردم. آرام زمزمه می‌کردم که:
یا موالی یا ابناء رسول الله عبدکم و ابن امتکم الذلیل بین ایدیکم و المضعف فی علو قدرکم و المعترف بحقکم جائکم مستجیرا بکم قاصدا الی حرمکم متقربا الی مقامکم متوسلا الی الله تعالی بکم...
نمی‌دانم چه شد که دیدم در میان این همه عاشق، در صف اول ایستاده‌ام. چه لحظه‌ای بود که بعد از سال‌ها به حاجتم می‌رسیدم. یادت هست ارباب جان؟ همیشه می‌گفتم که این همه تو به سمت من می‌آیی و دست مرا می‌گیری؛ می‌خواهم یک بار لااقل جبران کنم و به زیارتت بیایم. اما باز هم من نیامدم، تو مرا بردی
بهانه جور نمودی که بر درت آیم...
این بار هم مثل همیشه بهانه جور کرده بودی. من درست مقابل تو بودم، چیزی به ذهنم نمی‌رسید. شاید حاجتی نمانده بود که از تو بخواهم. پس شروع به خواندن زیارت‌نامه‌ات کردم:
السلام علیکم ائمه الهدی السلام علیکم اهل التقوی السلام علیکم ایها الحجج علی اهل الدنیا
به کلمه‌ی دنیا که رسیدم، یاد ماه مبارک رمضان افتادم که می‌گفتیم
الهی اخرج حب الدنیا من قلبی
یادم افتاد کنار اربابم، خداوندگار مناجات هم حضور دارد. چقدر زیبا که حجت خدا بر اهل دنیا می‌گوید: الهی اخرج حب الدنیا من قلبی!! شاید یعنی این که دنیا پلی است که نباید آن را خراب کرد ولی نباید در آن هم مقیم شد. باید آن را ساخت تا مطمئن از آن عبور کنی...