پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

اگر قرار است سیرک به شهر شما بیاید و شما تابلویی نقاشی کنید که روی آن نوشته شده باشد: «سیرک شنبه در محل نمایش اجرا دارد»، این یعنی تبلیغات (advertising).

اگر تابلو را روی فیل بگذارید و در شهر بگردید، این یعنی ترفیع (promotion).

اگر فیل از روی باغچه شهردار رد شود و روزنامه محلی مطلبی درباره‌اش بنویسد، این یعنی اعلان (publicity).

و اگر با این اتفاق باعث خنده شهردار شوید، این یعنی روابط عمومی (public relations)

اگر مردم شهر به سیرک بروند، شما غرفه‌های بازی متعدد را به آنها نشان بدهید، به آنها توضیح دهید که اگر در این غرفه‌ها پول خرج کنند چقدر سرگرم خواهند شد، به سؤالات آنها پاسخ دهید و در نهایت آنها مبالغ زیادی در سیرک هزینه کنند، این یعنی فروش (sales)

و اگر شما همه این موارد را از قبل برنامه ریزی کرده باشید، این یعنی بازاریابی (marketing).

بله به همین سادگی است؛ بازاریابی استراتژی شما برای این است که بازار هدف ایده‌آل به اندازه‌ای شما را بشناسد، دوست داشته باشد و به شما اعتماد کند تا به مشتری شما تبدیل شود.

 

طرح بازاریابی کسب و کارهای کوچک

آلن دیب، نشر آریاناقلم

خداروشکر امروز تفاهم نامه همکاری نشر صاد با دانشگاه تهران امضا شد. این تفاهم نامه زمینه‌های همکاری را در ۱۵ سرفصل کلی تعریف کرده است که ان شالله به خروجی‌های خوب و موثر خواهد رسید.

به فضل الهی امیدوارم که این مسیر به جز برکاتی که مفاد این تفاهم نامه دارد، موجبات رشد و استحکام پیوند صنایع خلاق و دانشگاه باشد تا بتوانیم با پیوند «ظرفیت‌های علمی و پژوهشی دانشگاه و البته نخبگان آنها» و «ظرفیت‌های عملیاتی و انسانی صنایع خلاق» آثار مثبت آن را در جامعه شاهد باشیم.

خبر مربوط به امضای این تفاهم نامه را از اینجا بخوانید.

-----------------------------------

پ.ن: امروز افتتاحیه مسابقه بزرگ خودنویس در سال سوم هم با حمایت دانشگاه تهران، معاونت فضای مجازی صداوسیما، رادیو ایران و خبرگزاری مهر برگزار شد.

-----------------------------------

از همه بزرگانی که در این جلسه شرکت کردند هم تشکر می‌کنم: جناب آقای دکتر زارع (معاون فرهنگی دانشگاه تهران)، جناب آقای دکتر محمدزاده (رییس رادیو ایران)، جناب آقای دکتر رمضانی (نایب رییس هیات مدیره صاد)، جناب آقای شجاعیان (مدیرعامل خبرگزاری مهر)، جناب آقای دکتر پاکروان، جناب آقای شرفی خبوشان، جناب آقای فلاح هاشمی و سرکار خانم لواسانی تشکر می‌کنم.

 

* این یادداشت به عنوان سرمقاله شماره ۵۱ ماهنامه مدیریت رسانه منتشر شده است.

 

هیچ رسانه‌ای را نمی‌توان بدون مخاطب تصور کرد. از رسانه‌هایی مانند دود و آتش در دوران قدیم گرفته تا چاپ و رادیو و تلویزیون و پس از آن تا رسانه‌های نوین؛ همه و همه به دنبال اثرگذاری روی مخاطب و انتشار اطلاعات و دانش برای مصرف مخاطب بوده‌اند.

پرسش این است که مخاطب در اسناد بالادستی هر رسانه چگونه انتخاب می‌شود؟ چگونه رسانه‌ای به دنبال مخاطب عام ملی است، رسانه‌ای دیگر به دنبال مخاطب تخصصی و رسانه‌ای دیگر به دنبال مخاطب محلی؟ آیا انتخاب دایره مخاطبان به نوع مالکیت دولتی، عمومی، خصوصی رسانه بستگی دارد یا به نوع محتوای یک رسانه یا موضوعات آن؟ آیا قدرت مالی یک رسانه تعیین می‌کند که یک رسانه چه وسعتی از مخاطبان را مخاطب هدف خود بداند؟ حتما باید یک رسانه ابتدا محلی و سپس ملی و منطقه‌ای و بین الملی باشد؟ آیا گستره جغرافیایی یا تعداد مخاطبان تعیین می‌کند که یک رسانه «اعتماد» را سرلوحه کار خود قرار دهد یا «سرعت» را؟ در کدام دسته بندی مخاطبان «صمیمیت» مهم‌تر است و در کدام یک «رسمیت»؟ این‌ها سوالاتی است که هر مدیر رسانه‌ای باید از خود و از همکاران خود در رسانه بپرسد و برای آنان پاسخ‌های معقول و منطقی بیابند.

اما سخن اصلی این یادداشت این است که به نظر می‌رسد رسانه‌های ما به فضای بین المللی نگاه جدی ندارند. نگارنده منکر تلاش‌های رسانه‌های حاکمیتی، دولتی و حتی بخش خصوصی در سطح فراملی نیست اما می‌دانیم که همه این تلاش‌ها درخور نام ایران و به ویژه در زمانه گام دوم انقلاب اسلامی نیست. بیش از ۴۰ سال از قطع وابستگی ایران به قدرت‌های جهانی می‌گذرد و باید کم کم مهیای ارائه حرف‌های نو، معقول و پیش رونده در فضای بین المللی شویم. رسانه‌ها در ساخت تمدن آینده اسلامی نقش مهمی دارند و غفلت از تربیت مدیران رسانه‌ای با نگاه بین المللی، این مسیر حتمی را با دشواری‌های بسیار روبرو خواهد کرد. حتما در مسیر ساخت تمدن نوین اسلامی، فقط رسانه‌های دولتی بازیگر نیستد و نیازمند رسانه‌های مردمی و خصوصی در تمامی حوزه‌ها هستیم اما آیا مدیران رسانه‌ای کافی در اختیار داریم؟ هم اساتید رشته مدیریت رسانه باید نگاه دانشجویان و ضرورت توجه به این مسئله را متذکر شوند و هم دانشجویان باید با باور این مسئله، به دنبال جستجو و علم‌آموزی در این حوزه باشند و هم اینکه خط مشی‌گذاران و قانون‌گذاران کشور حمایت‌های لازم برای اندوختن تجربه در کنار کسب علم را فراهم کنند.  سوالاتی که در این یادداشت مطرح شد، فقط نقطه شروع سوالاتی است که هر مدیر رسانه‌ای باید از سازمان تحت مدیریت خود بپرسد و مسیر آن را تعیین کند.

۱. همیشه همه‌چیز را تغییر بده؛ به‌ویژه حواست باشد همیشه همه را در میان زمین و هوا نگه داری... .
۲. مراقب همکاران خود درون سازمان باش؛ همیشه دربارهٔ کسی که علم مدیریت را می‌شناسد سوءظن وجود دارد. تیم مدیران ارشد را کاملاً تغییر بده و به مشاوران اعتماد کن؛ زیرا آن‌ها کسب‌وکار شما را نمی‌شناسند... .
۳. فقط به زمان حال توجه کن. آن قرارداد بزرگ را همین حالا ببند و بعد دیوانه‌وار ادغام کن؛ حتی این کار را با شیاطینی انجام بده که آن‌ها را نمی‌شناسی. این قبیل کارها، حتماً توجه تحلیلگران بازار بورس را به خود جلب می‌کند.
۴. بر اعداد تأکید کن؛ دراین‌صورت دیگر لازم نیست عملکرد واقعی را مدیریت کنی، بلکه صرفاً اعداد را کنترل می‌کنی. برنامه‌ریزی کن که چندین برابر کارمندانت دستمزد دریافت کنی. با این کار به همه نشان خواهی داد چقدر مهم هستی. مهم‌تر از همه، قیمت سهام را همیشه بالا نگاه دار. در آخر کار هم پول را بگیر و فرار کن. 

------------------

پ.ن: بدیهی است که مینتزبرگ در حال تمسخر عادت‌های مدیران ارشد و تصورات دیگران راجع به مدیران ارشد است. 

بسیاری از داده‌های سخت خیلی دیر به دست مدیر می‌رسند. برای این‌که داده‌های سخت تولید شوند زمان لازم است. گول الکترون‌هایی را نخورید که به‌سرعت در اینترنت جابه‌جا می‌شوند. برای تولید داده‌های سخت اولاً باید اتفاقات ثبت شوند (این کار به‌خودی‌خود زمان‌بر است) و سپس این اتفاقات ثبت‌شده باید به گزارش تبدیل و منتشر شوند که این خود زمان بیش‌تری نیاز دارد. تا شما همهٔ این کارها را بکنید، مشتریانی که از کیفیت کالا یا خدمات شما راضی نباشند با شما خداحافظی کرده‌اند. مدیرانی که صرفاً به اعداد اعتماد می‌کنند ممکن است در این زمینه از شایعه‌هایی احتمالاً هشداردهنده غافل بمانند.

قصه‌های شب برای مدیران

نویسنده: هنری مینتزبرگ