از تو اى می‌زده، در میکده نامى نشنیدم نــزد عشّاق شدم، قامت سرو تو ندیدم
از وطـن رخت ببستم که تو را باز بیابم هر چه حیرتزده گشتم، به نوایى نرسیدم
گفتم از خود برهم تا رخ ماه تو ببینم چه کنم من کـه از این قید منیّت نرهیدم؟
کوچ کردند حریفان و رسیدند به مقصد بى نصیبم من بیچاره که در خانه خزیدم
لطفى اى دوست که پروانه شوم در بر رویت رحمى اى یار که از دور رســانند نویدم
اى که روح منى، از رنج فراقت چه نبردم؟ اى که در جان منى، از غم هجرت چه کشیدم؟
دل کـه آشفته روى تو نباشد، دل نیست آنکه دیوانه خال تو نشد، عاقل نیست
مستى عاشق دلباخته از باده توست به جز این مستی‌م از عمر، دگر حاصل نیست
عشق روى تو درین بادیه افکند مرا چه توان کرد که این بادیه را ساحل نیست
بگذر از خویش اگر عاشقِ دلباختهاى که میان تو و او، جز تو کسى حایل نیست
رهرو عشقى اگر، خرقه و سجاده فکن که به جز عشق، تو را رهرو این منزل نیست
اگر از اهل دلى صوفى و زاهد بگذار که جز این طایفه را راه درین محفل نیست
بر خَمِ طره او چنگ زنـم، چنگ زنان که جز این حاصل دیوانه لایعقل نیست
دست من گیر و از این خرقه سالوس، رهان که در این خرقه به‌جز جایگه جاهل نیست
علم و عرفان به خرابات ندارد راهى که به منزلگه عشاق ره باطل نیست
هر عشقی می‌میرد
خاموشی می‌گیرد
عشق تو نمی‌میرد
باور کن بعد از تو
دیگری در قلبم
جایت را نمی‌گیرد...
عاشقى که نیست حیران تو، حیران می‌شود خواه یا ناخواه، خواهان بیابان می‌شود
هر که بین ره پشیمان شد ز عاشق بودنش از پشیمان بودنش حتما پشیمان می‌شود
در بیابان طلب خارِ که بودن مطرح است خار، خار گل نشد، خار مغیلان می‌شود
وصل یا هجران تماما بستگى دارد به تو تو بخواهى هجر، وصل و وصل، هجران می‌شود
گیسوى آشفته‌ات حال مرا آشفته کرد با پریشان هر که می‌گردد پریشان می‌شود
گر تو باشى و نباشد هیچ کس در محضرت کوچه‌هاى مصر هم مانند کنعان می‌شود
نامه‌ام را دیدم و پشت شما مخفى شدم طفل هر وقت اشتباهى کرد، پنهان می‌شود
من که گریان نیستم، یعنى که عاشق نیستم ورنه عاشق، مثل طفلان، زود گریان می‌شود
رزق تو از هر طرف باشد معانی‌ش یکی‌ست نان اگر از هر طرف خوانده شود، نان می‌شود
با کریمان گشتن و آدم شدن دشوار نیست چه کسى گفته نخواهد شد، به قرآن می‌شود
هر چند عاشقان قدیمی
از روزگاران پیشین تا به حال
از درس و مدرسه
از قیل و قال
بیزار بوده‌اند
اما
اعجاز ما همین است:
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در یک کتابخانه کوچک
بر پله‌های سنگی دانشگاه
و میله‌های سرد و فلزی
گل داد و سبز شد
آن روز، روز چندم اردیبهشت
یا چند شنبه بود
نمی‌دانم
آن روز هر چه بود
از روزهای آخر پاییز
یا آخر زمستان
فرقی نمی‌کند
زیرا
ما هر دو در بهار
-در یک بهار-
چشم به دنیا گشوده‌ایم
ما هر دو
در یک بهار چشم به هم دوختیم
آن گاه ناگهان
متولد شدیم
و نام تازه‌ای
بر خود گذاشتیم
فرقی نمی‌کند
آن فصل
- فصلی که می‌توان متولد شد -
حتما بهار باید باشد
و نام تازه ما، حتما
دیوانه وار باید باشد
فرقی نمی‌کند
امروز هم
ما هر چه بوده‌ایم، همانیم
ما باز می‌توانیم
هر روز ناگهان متولد شویم
ما همزاد عاشقان جهانیم...
آواز عاشقانه ما در گلو شکست
حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست
دیگر دلم هوای سرودن نمی‌کند
تنها بهانه دل ما در گلو شکست
سربسته ماند بغض گره خورده در دلم
آن گریه‌های عقده گشا در گلو شکست
ای داد، کس به داغ دل باغ، دل نداد
ای وای، های های عزا در گلو شکست
آن روزهای خوب که دیدیم، خواب بود
خوابم پرید و خاطره‌ها در گلو شکست
«بادا» مباد گشت و «مبادا» به باد رفت
«آیا» ز یاد رفت و «چرا» در گلو شکست
فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند
نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا... در گلو شکست
خارها
خوار نیستند
شاخه‌های خشک
چوبه‌های دار نیستند
میوه‌های کال کرم خورده نیز
روی دوش شاخه بار نیستند
پیش از آنکه برگ‌های زرد را زیر پای خویش
سرزنش کنی
خش خشی به گوش می‌رسد:
برگ‌های بی‌گناه
با زبان ساده اعتراف می‌کنند
خشکی درخت
از کدام ریشه آب می‌خورد؟
خراب آمده‌ام تا کنی تو آبادم هزار شکر نگفتم، ز چشمت افتادم
خراب باده‌ی عفوم ببخش رسوا را مُقرّ و معترفم از هزار بیدادم
مدد نمی‌شوم آقا به غیر دستانت بگیر دست مرا با تمام ایرادم
به نور وجه تو سوگند سخت محتاجم که هر چه آبرویم داده‌ای ز کف دادم
من از عقاب تو سوی خودت گریزانم گناه می‌کنم و باز می‌کنی یادم
همیشه بنده‌ی در بند خود صدایم کن خدا نکرده نکن از اطاعت آزادم
اگر چه سوی تو آلوده دامن آمده‌ام ولی به اسم تو سوگند پاک بنیادم
میان این همه مهمان بعید می‌دانم که مفتضحم بکنی در میان افرادم
نشاندی‌ام به کنار خداییان اما هزار مزه ندارد سکوت و فریادم
به زیر بار خود افتاده بودم اما زود رسید دست عطای کسی به فریادم
سحر گشود به رویم تمام درها را دمی که ناله‌ی رب‌الحسین سر دادم
چه سود می‌بری از کیفر محب حسین من آن بدم که دلم را به کربلا دادم
* این شعر در شب دوم ماه رمضان 92 توسط حاج منصور خوانده شده است.
ما عاشقان ز کوثر جان، جام می‌زنیم باده ز اسم اعظم یک نام می‌زنیم
چون همنشین ساقی میخانه می‌شویم پرچم به نام فاطمه بر بام می‌زنیم
با چهره‌های سرخ و برافروخته ز درد بر سینه درب خانه آلام می‌زنیم
باور کنیم از قِبَل مرگ فاطمه است در هر زمان دم از غم اسلام می‌زنیم
آزادگی به قیمت سیلی اگر دهند سیلی خوریم و دم ز تو مادام می‌زنیم
چون یاس گلشن علوی ضربه‌گیر کیست گل می‌کنیم و لاله به اندام می‌زنیم
خواهیم اگر به سینه مدال علی رسد این سینه را به تیزی اجسام می‌زنیم
با اینکه گوشه‌ای به تماشا نشسته‌ایم لب بسته‌ایم و نعره به هنگام می‌زنیم
ای مادری که درس وفا داده‌ای به ما ما پیرویم و در ره تو گام می‌زنیم
روزی اگر قرار شود جبهه‌ای شویم مثل قدیم برگه اعزام می‌زنیم
در سینه‌ها هنوز پلاک تو مانده است سربند انتقام سرانجام می‌زنیم
ای قبر مخفی تو مصلای هر شهید ما خنده بر شهادت گمنام می‌زنیم
مهدی بیا به اذن خدا یاری‌ات کنیم با هر تپش شمارش ایام می‌زنیم
این شعر در شب اول فاطمیه 89 توسط حاج منصور خوانده شده است.
فضای سینه شرربار می‌شود بی تو بیا که حال دلم زار می‌شود بی تو
بیا! اگر که نیایی رفیق دیرینت رفیق لشکر اغیار می‌شود بی تو
ربیع با تو ربیع است ای صنم ور نه بهار بر سرم آوار می‌شود بی تو
بخر که این دل زنگار خورده‌ام آقا خرید نسیه‌ی سمسار می‌شود بی تو
عطای دست تو شغل مرا گدایی کرد گدای دست تو بیکار می‌شود بی تو
بیا و ملتفت آه سینه‌ی من باش محل به سینه‌ام انبار می‌شود بی تو
ببین که کاسبی این زمانه‌ی مردم به سبک و شیوه‌ی کفار می‌شود بی تو
برای امت چشم انتظار فکری کن جهان به دیده‌مان تار می‌شود بی تو
بدون تو سفر کربلا نمی‌خواهم مسیر عشق چه دشوار می‌شود بی تو
یتیم عسگری ای غایب از نظر برگرد دلم هوای تو را دارد از سفر برگرد
* این شعر در روز 24 بهمن 91 توسط حاج منصور ارضی خوانده شده است.
منبع: سایت دوستداران حاج منصور
