این #کتاب زندگی یک #شهید است. یک شهید که به نظر می‌رسد زندگی عادی خود را در #خانواده، در تحصیل و در شغل پیش می‌بُرد. هر جا لازم بود، همانجا بود. شناخت خوبی از وظیفه خود داشت و ترسی از حضور در آن شرایط و وظیفه نداشت. دور بود از خودشیفتگی، دور بود از سیاسی‌بازی، دور بود از مصلحت‌اندیشی منفعت طلبانه.
او پیچیده نبود، #باهوش و عمیق بود، حب دنیا نداشت ولی زندگی عادی داشت.
از قالب‌های مورد پسند مخاطب در چارچوب شرع استفاده می‌کرد برای اثرگذاری محتوا.او تک بُعدی نبود.روزی که آیت الله #خامنه‌ای به او پیشنهاد می‌دهد مسئول دفتر رئیس جمهور شود، می‌گوید باید خبرنگاران خارجی را ببرد خوزستان تا شکست حصر #آبادان را به جهان مخابره کند.و دیگر نمی‌آید...
شخصیت جذابیست این شهید. پیشنهاد می‌کنم بخوانید.
* این یادداشت به عنوان سرمقاله بنگاه رسانه‌ای نکات پرس منتشر شده است.
نام غلامعلی حداد عادل را در دوران راهنمایی از میان کتاب‌های درسی شنیدم. «فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی» و شعرهای بامسمای او در آن دوران، چهره یک ادیب را از شخصیت ایشان در ذهن من ساخته بود. دوران دبیرستان من مقارن بود با سال‌های مجلس ششم؛ آن روزها به اقتضای سن و مسائل دیگر خیلی پیگیر جزییات اخبار، آن هم از نوع سیاسی نبودم. اما هنگامه انتخابات مجلس هفتم، صحنه‌های هو شدن حداد عادل در مجلس ششم به دلیل پا فشاری بر آرمان‌های انقلاب اسلامی مردم ایران را دیدم. پس از آن حداد عادل به عنوان ریاست مجلس هفتم انتخاب شد و تا به امروز همیشه به عنوان یکی از تأثیرگذاران سیاسی نقش‌آفرینی می‌کند. شخصی که با حفظ چهره فرهنگی خود، سیاست را نیز عین دیانت خود دیده است و با ولایتمداری و تقوا در حد توان خود در صحنه سیاست نیز حضور دارد.
امروز نکوداشت حداد عادل به عنوان «مرد تقوا و تدبیر» برگزار شد. جدای از شخصیت خاکی و متقی حداد عادل که با تواضع هیچ کدام از سه واژه «مرد»، «تقوا» و «تدبیر» را متناسب با خودش نمی‌دانست، نکته‌ای دیگر در این همایش توجه مرا جلب کرد و آن نوع برگزار شدن این مراسم بود. مراسمی که قطعا همانطور که شخص حداد عادل به آن اشاره کرد، دخالتی در آن نداشته و راضی به آن نبوده است و نه به خاطر خودش که به خاطر تجلیل از راه و بینش امام (ره) به آن قدم گذاشته است.
این مراسم برخلاف چهره‌ای که از حداد عادل می‌شناسیم، بوی مردمی نداشت. انتخاب یکی از روزهای ماه مبارک رمضان، به ذهن متبادر می‌کرد که عدم پذیرایی یکی از نمادهای مردمی برگزار شدن این همایش باشد؛ اما دعوت از چهره‌های سیاسی و رسانه‌ای از روزهای قبل، اختصاص دادن تریبون به آن‌ها، تبلیغات گسترده و از همه مهمتر حال و هوای مراسم این را به وضوح تداعی می‌کرد که این مراسم خیلی هم مردمی نیست. درست است که بانی اصلی این کار رسانه‌های اصولگرا و دانشجویان معرفی شده بودند اما کسی به نمایندگی از دانشجویان حق صحبت از تریبون را نداشت! احترام به بزرگترها و ریش‌سفیدها قطعا واجب است ولی به نظر می‌رسد خوب بود به نمایندگی از دانشجویانی که لااقل در تبلیغات مراسم از آن‌ها اسم برده شده بود، کسی سخن می‌راند. صحبت کردن بسیاری از بزرگانی که در این مراسم حضور داشتند، نشان داد که برخی از بزرگان از حداد عادل درس از خودگذشتگی را نیاموخته‌اند و علاقه‌مند هستند که در هر همایشی که حضور دارند، صحبت نمایند!
مقایسه کنید نوع برگزاری این مراسم را با برگزاری همایش تجلیل از خادم جمهور که در سوم تیر ماه برگزار شد. برخلاف چهره‌های حاضر در مراسم امروز، آن روز از همه اقشار و همه سن حضور داشتند؛ بر خلاف امروز، با وجود اینکه بزرگان بسیاری در آن روز حاضر بودند اما وقت صحبت به دو جوان و یک مسئول داده شد! برخلاف امروز که تبلیغات گسترده در سایت‌ها و بیلبوردهای خیابانی آن را پوشش می‌داد، آن روز خبری از این‌ها نبود. گویا همایش تجلیل از خادم جمهور، باید در شأن خادم باشد و غیردولتی!