دیشب برای اولین بار بود که شب قدر به مسجد دانشگاه تهران می‌رفتم. جایی که استاد قرائتی سخنران آن بود و مراسم قرآن به سر را اجرا کرد. متفاوت از تمام شب‌های قدری که تا به حال تجربه کرده بودم. فضای بانشاط با مزاح‌های مختلف اما پرمغز که هر کدامش می‌تواند گوشه‌ای از وجود انسان را بیدار کند. فضایی به دور از روضه‌خوانی و ذکر مصیبت و صوت و لحن دعاگونه‌ی قرآن به سر گذاشتن. شاید برای برخی چنین فضایی در شب قدر قابل تحمل نباشد اما به من که خیلی چسبید.
اگر روزی فایل سخنرانی را پیدا کردم حتما به این پست اضافه می‌کنم.
--------------------------------
بعد نوشت: فایل صوتی این سخنرانی را می‌توانید از اینجا دریافت نمایید.
دو سال و نیم پیش یکی از برنامه‌های درس‌هایی از قرآن استاد قرائتی داشت پخش می‌شد؛
ایشون گفتن دقت کنید چی میگم، خیلی حرفم مهمه، دقت کنید:
تمایل به هیچ گناهی گناه نیست به جز یک گناه. یعنی مثلا ته دلتون دوست داشته باشید فلان گناه رو بکنید، گناه نیست تا انجامش ندید مگر یک گناه و اون بردن آبروی مردمه که حتی اگه ته دلت هم تمایل داشته باشی گناهه.
1. دفاع و مقابله به مثل، از حقوق انسانى است. اگر کسى با ما جنگید ما هم با او می‌جنگیم. «قاتلوا... الذین یقاتلونکم»
2. هدف از جنگ در اسلام، گرفتن آب و خاک و یا استعمار و انتقام نیست، بلکه هدف، دفاع از حقّ با حذف عنصرهاى فاسد و آزادسازى افکار و نجات انسانها از خرافات و موهومات می‌باشد. «فى سبیل اللَّه»
3. حتّى در جنگ باید عدالت و حقّ رعایت شود. «قاتلوا... لاتعتدوا» بارها قرآن با جمله «لاتعتدوا» سفارش کرده که در انجام هر فرمانى از حدود ومرزها تجاوز نشود.
4. ظلم و ستم، رشته محبّت الهى را پاره می‌کند. «ان اللَّه لا یحبّ المعتدین»
5. تنها حضور در جبهه سبب قرب الهى نیست، بلکه محبوبیّت نزد پروردگار زمانى است که در جنگ عادل باشیم و حقوق را رعایت کنیم. «لا تعتدوا ان اللَّه لا یحبّ المعتدین»
6. در جنگ، هدف باید فقط خدا باشد، نه هوس‌ها، تعصّبها، غنائم، ریا و سمعه. «فى سبیل اللَّه»
7. حتّى در دفاع از حقّ طبیعى خود، باید خدا را در نظر گرفت. با آنکه آنان جنگ را علیه شما آغاز کردند و شما باید دفاع کنید، ولى باز هم «فى سبیل اللَّه» باشد.
تفسیر نور، جلد 1، صفحه 301
در تفسیر آیه 190 سوره مبارکه بقره
نویسنده: محسن قرائتی
دعا کننده، آنچنان مورد محبّت پروردگار قرار دارد که در این آیه، هفت مرتبه خداوند تعبیر خودم را براى لطف به او بکار برده است: اگر بندگان خودم درباره خودم پرسیدند، به آنان بگو: من خودم به آنان نزدیک هستم و هرگاه خودم را بخوانند، خودم دعاهاى آنان را مستجاب می‌کنم، پس به خودم ایمان بیاورند و دعوت خودم را اجابت کنند. این ارتباط محبّت آمیز در صورتى است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند.
دعا کردن، همراه و همرنگ شدن با کلّ هستى است. طبق آیات قرآن، تمام هستى در تسبیح و قنوت هستند؛ «کلّ له قانتون» و تمام موجودات به درگاه او اظهار نیاز دارند؛ «یَسئله مَن فى السموات والارض» پس ما نیز از او درخواست کنیم تا وصله ناهمگون هستى نباشیم.
تفسیر نور، جلد 1، صفحه 288
در تفسیر آیه 186 سوره مبارکه بقره
نویسنده: محسن قرائتی