قبلا راجع به وحدت مسئولین و حتی وحدت ملی و نقش رسانهها در آن پستهایی در وبلاگم با عناوین زیر نوشتهام:
- وحدت قوا
- وحدت ملی و نقش رسانه در آن
- وحدت مسئولین؛ علاج دردهای کشور
به نظر میرسد در این روزها که بعضا اختلاف بین سران قوا تشدید میشود و هر چند حتی خود سران قوا هم تأکید بر وحدت مسئولین میکنند ولی در عمل گاهی اوقات خلاف آن نمود پیدا میکند، توضیح چگونگی رفع این مشکل با توجه به شرایط کشور ضروریتر است.
درست است که در اینگونه روزها دنبال مقصر گشتن، راه حل نیست اما تا حدی میتواند باعث حل مشکل شود. به طور مثال در اختلافاتی که بین رئیس جمهور و رئیس مجلس در چند هفته اخیر برجسته شده است، دیروز رئیس مجلس در جمع دانشجویان دانشگاه علم و صنعت فرمودند که «پاسخ رئیس جمهور را به دلیل شرایط کشور ندادم.» (+) گویا تلقی ایشان این است که حافظه مردم بیشتر از 20 روز یاری نمیکند و نمیدانند چه کسی بود که در مصاحبه با خبرگزاری فارس با رابینهود خواندن مشی اقتصادی دولت و اذعان به بیتدبیری باعث تشدید اختلافات شدند و پس از پاسخ رئیس جمهور، حالا نقش دلسوز مردم را بازی میکنند!
از طرفی دیگر در اختلافی که بین رئیس جمهور و رئیس قوه قضاییه به وجود آمده است و دیروز با نامه سرگشاده احمدینژاد به نقطه اوج خود رسید (که البته باید منتظر بود و واکنش آیت الله لاریجانی را دید که ایشان سکوت میکنند و یا چه نوع پاسخی میدهند)، باید به این نکته توجه کنیم که چه کسی اختلاف را شروع کرد. رئیس جمهور بر طبق اختیار قانونی خود، قصد بازدید از زندان اوین میکند و پس از شنیدن سخن قوه قضاییه مبنی بر اینکه باید درخواست داده شود، درخواست میدهد ولی باز جواب منفی میشنود. شائبه سیاسی هر لحظه میان مردم عادی جامعه بیشتر میشود که مگر در زندان اوین چه خبر است که حتی به رئیس جمهور قانونی کشور اجازه ورود نمیدهند؟
نمیخواهم بگویم که با انتشار نامه احمدینژاد به صورت عام موافقم یا مخالف، میخواهم بگویم اگر مسئولین قوا واقعا قصد کنار گذاشتن اختلافات را دارند یک راهش شناخت همدیگر میباشد. نقاط ضعف مسئولین قوا چیزی نیست که خیلی مخفی باشد، تقریبا هر کس میداند نقطه ضعف طرف مقابل کدام خصلت اخلاقی است و به نظرم به جای بازی با آن نقطه ضعف و تحریک طرف مقابل باید با تعامل این مشکلات را حل کنند.
احمدینژاد نقطه ضعفی دارد که اگر واقعا دلسوز نظام هستیم نباید آن را تحریک کنیم ولی اگر در حرف دلسوز نظام هستیم و در عمل خواهان عمل به له کردن رقیب آنوقت حرف دیگریست.
به هر حال تخریب اذهان جامعه را کاری درست از سوی مسئولین نمیدانم، اما نمیتوان همه تقصیرها را هم به گردن یک نفر انداخت. با انتشار نامه دیروز احمدینژاد برخی دوستانم در شبکههای اجتماعی طوری موضع گرفتهاند که انگار دو قوه دیگر هیچ قصوری در این باره نداشتهاند!
به پست قبلی همین وبلاگ اشاره میکنم که ای کاش مسئولین به جای این اختلافات، حرفهای دل مردم را میزدند، اولویتهای مردم را خودشان درست درک میکردند تا تلقی مصلحت اندیشی یک قوه برای قوه دیگر صورت نگیرد و از طرفی دیگر ای کاش شأن یکدیگر را رعایت میکردند و فضای جامعه را به این سمت نمیبردند.
فضای سیاسی کشور در چند ماه اخیر متفاوت از قبل شده است. سیاسیکاری و سیاسیبازی برخلاف توصیههای رهبری به شدت در فضای سیاسی رسانهای کشور فراگیر شده و رفتار قبیلهای در آن اوج گرفته است.
به طور مثال در قضیه اختلاس اخیر، پس از اینکه خاوری، مدیر بانک ملی از کشور خارج شد، خبرهایی منتشر شد از اینکه خانواده او در کانادا زندگی میکنند، عکسهایی منتشر شد از پسر ایشان با پرچم شیر و خورشید ایران، اعلام وفاداری خاوری به ملکه الیزابت با در دست گرفتن انجیل و ...
بدون اینکه صحت و سقم این خبرها را تکذیب یا تأیید کنم و ذکر این نکته که واقعا نمیدانم در چه حد کدام خبر صحیح است، سؤالی برایم پیش آمده است:
سؤال این است که آیا در تمام مدتی که خاوری، رئیس بانک ملی ایران بود، این انحرافات بود یا خیر؟ آیا دوستانی که این خبرها را منتشر میکنند از قبل اطلاع داشتند یا ظرف همین یکی دو هفته این همه خبر در این مورد کشف کردهاند؟ اگر از قبل بوده، چرا خاوری رئیس بانک ملی بود؟ اگر هم طی همین یکی دو هفته این همه خبر کشف شده، آیا برای مردم باورپذیر هست یا خیر؟
هر چه باشد بانک ملی ایران، بزرگترین بانک جهان اسلام است و باید حساسیت از سوی مسئولین بیشتر باشد. آیا گماردن چنین شخصی با این همه انحرافات و نگه داشتن آن توجیهی داشته؟ دلیل سکوت رسانههایی که حالا هر روز چند خبر منتشر میکنند چیست؟
ناگفته نماند که آیت الله لاریجانی، رئیس قوه قضاییه، در تاریخ 30 شهریور ماه (یعنی همین 10 روز قبل) به رسانهها هشدار دادند که راجع به اخباری که هنوز قوه قضاییه راجع به آن اطلاع دقیقی ندارد و یا رأیی صادر نکرده است، اظهار نظر نکنند. ایشان فرمودند با این کار رسانهها، ممکن است قوه قضاییه وقتی میخواهد قانون را اعمال کند، متهم به سیاسیکاری شود.
آبراموویچ مالک ثروتمند باشگاه چلسی، وقتی چند سال پیش 400 میلیون دلار باشگاه چلسی انگلیس (یکی از 4 باشگاه برتر انگلیس) رو خرید، به سرش زد که منچستریونایتد که جزء ثروتمندترین باشگاههای دنیاست هم بخره.
باشگاه منچستریونایتد رو تقریبا 1 میلیارد دلار برآورد کردند تا این خریدار ثروتمند از خرید اون صرفنظر کنه!
حالا یه اختلاس توو کشور ما شده، به ارزش 3 هزار میلیارد تومان!! یعنی 3 میلیارد دلار. با این اختلاس میشه باشگاههای ثروتمند منچستریونایتد و رئال مادرید رو خرید با تمام امکاناتش. یعنی ورزشگاه، زمین تمرین، بیمارستان، شبکه تلویزیونی، فروشگاه و نیروی انسانیاش که در کل دنیا به استعدادیابی و بازاریابی مشغولند و ...
تازه چند صد میلیون دلار اضافه هم میاد تا بتونی بهترین بازیکنان دنیا رو بیاری و بهترین امکانات رو در اختیارشون قرار بدی. یا نه! با اون چند صد میلیون باقی مانده یه باشگاه مثل بارسلونا رو هم میشه خرید! با این پول یه همچین کاری میشه کرد!
-----------------------------------------------
بعدنوشت: امروز (30 شهریور) رئیس قوه قضاییه فرمودند که تعیین عدد دقیق اختلاس کار درستی نیست و ایشان به عنوان مسئول اسناد قضایی کشور رقم دقیق آن را نمیدانند و فقط این مشخص است که تخلف بزرگ مالی صورت گرفته است. بنابراین به تأسی از این بزرگوار، بنده هم عددی که در این پست نوشتم را دقیق نمیدانم.