کسی که جایگاه خود را در عالم نشناسد، ملاک درستی برای خوبی‌ها و بدی‌های خویش نخواهد داشت. چرا وقتی به یک نفر حکم ریاست یک اداره را می‌دهند، از همان لحظه‌ای که حکم ریاست به دستش می‌رسد، در رفتار، گفتار و حتی پوشش خود دقت بیشتری می‌کند؟ زیر او به جایگاه مقام ریاست، در یک مجموعه اداری آگاه است. این فرد از امروز تعریف جدیدی برای خوبی یا زشتی در رفتارش پیدا می‌کند. برخی از شوخی‌هایی را که تا دیروز با همکاران خود انجام می‌داد، امروز برای خودش زشت می‌شمرد.
ما وقتی به جایگاه خودمان در عالم آشنا شویم، می‌توانیم درباره خوبی و بدی کارهایمان درست قضاوت کنیم. انسان‌های خیال‌پرداز درباره خودشان قضاوت درستی ندارند؛ از همین رو درباره زشتی و زیبایی کارهایشان هم نمی‌توانند قضاوت درستی داشته باشند.
