هفت سال پیش، درجه اهمیت دهه چهارم زندگی را بالا بردم به دلایل مختلف. همانطور که پیش بینی می‌کردم تلاطم، آزمون و خطا، غرور و امثالهم در این دهه کمتر وجود دارد اما چیزی که فکرش را نمی‌کردم این بود که آزمایش‌ها به جای نقاط سطحی، این بار در عمق و در محورهای اصلی ضعف و قوت اتفاق می‌افتد.
گاهی اوقات شکست برای تجربه‌اندوزی و پیدا کردن راه موفقیت لازم است. بعضی وقت‌ها لازم است اتفاقاتی بیفتد تا انسان به ضعف‌های درونی خود پی ببرد و تربیت شود؛ اصلا خدا برای همین به خودش «رب» گفته است و همه این صفات خداست که انسان را همیشه امیدوار نگه می‌دارد.
تلقی من از یک سال گذشته، با وجود همه سختی‌ها و پرکاری‌ها و اضطراب‌ها و ناراحتی‌هایش، یک سال شیرین است. یک سالی که حس می‌کنم قدم «هفت از ده» این دهه را پرثمر کرده و توشه کافی برای سه قدم بعدی اندوخته. به قول دوست بزرگواری، کارگردان خداست و ما فقط نهایتا بازیگریم. کارگردانی خدا در شناخت اطرافیانم و لطف او در ایجاد محبت بین بندگانش، دوستان ناب و زلالی را نصیبم کرد که نسیم رحمت حق هستند.
تا ۴۰ سالگی اگر زنده باشم، ۱۰۹۴ روز دیگر زمان دارم. ۱۰۹۴ روزی که باید نسبت به روز قبل متفاوت و بهتر شوند؛ و چقدر خود طی کردن این مسیر دلنشین است.