با دکتر فرهنگی از سال‌های ابتدایی تحصیلات دانشگاهی از طریق آثارشان آشنا شدم اما طی ۴ سال گذشته که افتخار شاگردی ایشان در ۳ درس در دوره کارشناسی ارشد و دکتری در رشته مدیریت رسانه را داشته‌ام، بیش از پیش با ایشان آشنا شده‌ام. بزرگداشت دکتر فرهنگی که روز قبل در کتابخانه ملی برگزار شد، بهانه‌ای شد تا راجع به ایشان ادای وظیفه نمایم و مراتب قدردانی خود را اعلام نمایم که مولایمان فرمود: «من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا».
به واقع ایشان یکی از نوادر عصر کنونی کشور عزیزمان ایران هستند که علاوه بر اینکه دانش بسیاری در حوزه‌های مختلف تاریخی، فرهنگی، جامعه‌شناسی، مدیریتی، فلسفی، رسانه‌ای و ارتباطاتی دارند، شخصیت ارزنده و قابل احترامی دارند. به جرأت می‌توان گفت ایشان مصداق همان ضرب المثل ایرانی هستند که:
درخت هر چه پربارتر است، افتاده‌تر است
آشنایی عمیق با دانش روز بشری در حوزه‌های متعدد علوم انسانی در کنار آشنایی با فرهنگ اسلامی- ایرانی و البته تسلط به ادبیات و آثار برجسته مانند شاهنامه فردوسی و مثنوی مولوی و استفاده از آن‌ها در علوم روز و تولید فکر و تولید علم از سویی، و سجایای اخلاقی ایشان مانند عشق به وطن، دلسوزی، تواضع، نظم، صمیمیت و انصاف از سوی دیگر، از ایشان شخصیتی کم‌نظیر ساخته است.
من از ایشان فقط «مدیریت رسانه» نیاموختم؛ از ایشان عشق به مردم و فرهنگ ایرانی و انصاف در نگاه به همنوعان را آموخته‌ام.
به نظر می‌رسد دست‌نوشته ایشان برای همایش بزرگداشت، خود گویاتر از همه چیز باشد:
