* این یادداشت در شماره ۷۸ هفته نامه سرخط منتشر شده است.
رئیس جمهور به مناسبت آغاز سال تحصیلی دانشگاهی در دانشگاه تهران حضور یافت. همواره حضور مسئولین مختلف در بین دانشجویان همراه با ایراد سخنان مهم و تأثیرگذاری در سطح کشور است که به قول شهید بهشتی «دانشجو مؤذن جامعه است.»
جناب آقای روحانی نیز سخنان مهمی را راجع به موضوعات مختلف از جمله دانشگاه، در این جلسه بیان کردند. اما سخنی که همگان را به تعجب واداشت این بود که ایشان از نبود تریبون دانشجویی برای شنیدن نظرات دانشجویان ابراز تأسف کردند و گفتند که «آمدن من به دانشگاه بیشتر برای شنیدن است تا حرف زدن».
سؤال این است که چه کسانی برای این دیدار رئیس جمهور، برنامه ریزی کردهاند؟ دفتر رئیس جمهور یا دانشگاه تهران و تشکلهای دانشجویی؟ پاسخ تشکلهای دانشجویی که منتفی است، زیرا کسی دست و پای خود را نمیبندد و سایر جوابها هم که دولتی هستند و زیر نظر رئیس جمهور! جالبتر اینکه همواره به خاطر داریم که رؤسای جمهور سابق و اسبق در دانشگاه به نظرات دانشجویان گوش میدادند و واکنشهای متفاوتی داشتند. کار حتی به جایی میرسید که آقای خاتمی دانشجویان را تهدید به بیرون انداختن از سالن میکرد و یا عکس آقای احمدینژاد را آتش میزدند. حال چه شده است که با اینکه رئیس جمهور برای شنیدن آمده است اما دانشجویان نمیتوانند صحبت کنند؟ به نظر میرسد این رفتار رئیس جمهور، یک رفتار سیاسی کلاسیک است؛ در غیر اینصورت حتی رئیس جمهور در همان جلسه میتوانست به چند نفر فرصت صحبت دهد.
سؤال دیگر این است که آیا رئیس جمهور از فضای غیردانشجویی سالن نیز متأسف هستند؟ زیرا حضور اساتید و مسئولین دانشگاهها نسبت به دانشجویان تغییرات محسوسی نسبت به دولتهای قبل داشت. فضای سالن به شکلی بود که این حس را تلقین میکرد که هر کسی اجازه حضور در سالن برای شنیدن سخنان رئیس جمهور را نداشت.
در هر صورت درخواست دانشجویی ما از رئیس جمهور محترم این است که اگر واقعا از اتفاق افتاده متأسف هستند، دیدار دانشجوی بعدی را به سال بعد و آغاز سال تحصیلی مؤکول نکنند و همان طور که که در یک سال و چند ماه گذشته، مقتدر نشان دادهاند، به این عرصه نیز ورود کنند و شعار پذیرش نقد را به واقعیت مبدل کنند.