امروز تبلیغات افتتاح بوستان ۷ هکتاری شهید حججی را دیدم. بوستانی که قرار بود به زودی افتتاح شود و نام آن تبسم باشد اما نام این بوستان که در نزدیکی پل جوادیه هست شهید حججی می‌شود.
برایم سؤال پیش آمد که اگر الان شهید حججی در این دنیا بود و از او می‌پرسیدند که دوست داری چه کاری انجام دهی، چند میلیاردم درصد احتمال داشت بگوید که «دوست دارم نام یک پارک را نام من قرار دهند!».
مانند سایر امور فرهنگی، مدیران فرهنگی ما راحت‌ترین کار ممکن را انجام می‌دهند. زنده نگهداشتن نام شهدا را فقط در نامگذاری خیابان و پارک و بزرگراه به نام آنان می‌دانند و اصلا مهم نیست که آن شهید در زمان حیات چه دغدغه‌آی داشت که لااقل اگر هیچ‌کاری جز نامگذاری هم بلد نیستند در یک فعالیت ناظر به دغدغه‌اش نامگذاری کنند.
هفته پیش یکی از دوستان می‌گفت که یکی از شهدای بزرگ مدافع حرم به نام مرتضی عطایی (ابوعلی) دغدغه خانواده شهدای مدافع حرم افغانستانی را داشت و رسیدگی به وضع معیشت آنان و حل مشکلات‌شان. گویا شهید بزرگوار گروهی داشت برای شناسایی و کمک به آنان. پس از شهادتش، دوستان و علاقه‌مندان به آن شهید، آن گروه را زنده نگه داشته‌اند و اسم گروه را گذاشته‌اند «به یاد ابوعلی» و همان دغدغه او را ادامه می‌دهند. زنده نگهداشتن یاد شهدا یعنی این!