سال ۹۶ با همه سختی‌ها و بدی‌هایش، بسیاری از زمینه‌ها را نیز برای موفقیت در آینده مهیا کرد. به هر حال هم خود سختی‌ها انسان را می‌سازند و هم هر سالی به هر صورت نقطه‌های پررنگ دلخواه ما را هم درون خود به یادگار می‌گذارند.
بهار آمد.
از کودکی عاشق فصل بهار بوده‌ام. بهار فصل تحرک است و شادابی، فصل شروع برنامه ریزی است و کار. فصل امید است. امید که باشد منتظر هم هستیم و شاید به همین دلیل او بهار انسان‌ها است چون او از همه منتظرتر و امیدوارتر است و همه منتظر و امیدوار اویند.
نوروز مبارک.
در نوروز باید روز و روزگار را نو کنیم و همه آنچه همیشه می‌خواهیم را عمل کنیم. روح خدایی در ما دمیده شده است که «کن فیکون» و خودش هم گفته است اگر بنده من باشید، خودم دست و پا و چشم و سر شما می‌شوم. پس چرا نتوانیم؟
سال ۹۷ به لطف الهی حداقل ۴ اتفاق بزرگ زندگی من رقم خواهد کرد. اتفاقاتی که در سال دوم دهه چهارم زندگی، باید آن را جوانه‌ای قلمداد کنم که سر از خاک بیرون آورده و باید کم کم بزرگ شود و ثمر دهد.
امسال و از امسال به بعد، بیش از گذشته محتاج برنامه ریزی و اجرا و کنترل دقیق کارهایم هستم. شاید خوش بینانه نگاه کنم، نیمی از عمرم گذشته است. دیگر فرصت اشتباه و خطا و غفلت ندارم.
دعا کنید.