از مراسم عزای زن‌عمو تازه برگشته بودم که دوستی پیام داد که امیرحسین رضوانی به رحمت خدا رفته. سال ۹۱ و ۹۲ همکار بودیم و پس از آن دوست شدیم. نه از آن دوستی‌های همیشگی ولی از آن دوستی‌های نزدیک. هر چند، چند ماه یک بار تماس داشتیم، اما صمیمیت دوجانبه‌مان مستمر بود و واقعی. یک جوان دغدغه‌مند عدالت که در هیچ چارچوب محافظه‌کاری نمی‌گنجید.
سال ۹۱ توفیق داشتم در کنار ایشان به همراه سایر دوستان، ویژه نامه له و علیه سازش را برای راهیان نور منتشر کنیم. این ویژه نامه و یادداشت‌های او را می‌توانید از اینجا بخوانید.
لطفا برایش فاتحه بخوانید.