در حالی که شهروندان ملت‌های اروپایی و آمریکای شمالی تنها مردمی هستند که از داشتن تمدن به خود می‌بالند، متأسفانه شهروندان کشورهای کمتر توسعه یافته و ابتدایی نیز به چنین نام‌گذاری‌هایی تن در می‌دهند و اعتراضی نمی‌کنند و حتی خود پذیرفته و در نوشته‌ها و گفت‌وگوهای خود، همان واژگان را استعمال می‌کنند و از اینکه به آنان انگ توسعه نیافته یا بدوی زده می‌شود، راضی‌اند. کسی اعتراضی نمی‌کند و کسی جرئت ندارد که خود را برابر و یا در برخی از زمینه‌ها از آن‌ها بالاتر بداند.
بدتر از این، این است که جوانان و هوشمندان این جوامع با دانشی که یافته و معرفتی که از وضع خود و آنان یافته، سخت مرعوب آن‌ها شده و سعی در پذیرش بیشتر این شرایط داشته و تلاش می‌کنند که خود را با آن‌ها هم‌رنگ کرده و از اینکه فاصله جامعه خود را با آن‌ها مقایسه می‌کنند، سخت دل‌تنگ و محزون‌اند. عده زیادی از آن‌ها تلاش می‌کنند که روش آن‌ها را آموخته و کپی‌برداری یا تقلید کورکورانه نمایند. عده قلیلی بر آن هستند که ریشه‌های خود را شناخته و با توجه به آن‌ها کاری انجام دهند که از این وضعیت، خود را و کشور خود را نجات دهند.