سولسشر در طول کمتر از ۳ سالی که سرمربی منچستر یونایتد شده است، توانسته یک کار بزرگ انجام دهد و آن برگرداندن یونایتد به فلسفه فرگوسن در فوتبال است. اعتماد به جوانان، بازی زیبا، ریسک برای لذت بیشتر از ورزش، پرورش استعدادهای ناب و… هواداران یونایتد یادشان هست بازی‌های کسل کننده یونایتد در زمان مورینیو را. یادشان هست که یونایتد حتی وقتی از ضعیف‌ترین تیم‌ها یک گل جلو یا حتی یک گل عقب بود، تهاجمی بازی نمی‌کرد. اوله گونار سولسشر هر نتیجه‌ای بگیرد و هر اتفاقی برای او بیفتد، دوباره منچستر را ساخت.
ساعاتی پیش فرگوسن از تمرین تیم دیدن کرد و حمایت خود از سولسشر – بعد از شکست پنج صفر در مقابل لیورپول – را به این شکل نشان داد.
داشتم به این فکر می‌کردم که چقدر جای چنین آدم‌هایی در کشور ما خالی است که در مواقع بحرانی بتوانند محور وحدت شوند. چقدر کوته نظرانه با یک اشتباه، انسانها را از هستی ساقط می‌کنیم و محبوبیت او را از بین می‌بریم و در واقع سرمایه اجتماعی کشور را می‌سوزانیم. آیا وقت آن نرسیده که بیخود و بی جهت از انسانها بت نسازیم و بعد با یک اشتباه آن بت را نابود کنیم؟
