سلام. تولدت مبارک. این سال‌ها خیلی تلاش کردم دوستم باشی. اولین ویژگی دوست بودن و دوست داشتن، شبیه شدن و همرنگی است. من سنخیتی با تو پیدا نکردم ولی آدم لاابالی و مست غریبه هم که سلام کند، ما رسم پاسخگویی داریم.
چقدر این روزها تو را کم دارم. بودنِ یک عاشقِ عاقل چقدر راهگشاست. دورم از تو، می‌دانم. شبیه تو نشده‌ام، می‌دانم! به اندازه کافی تلاشم را نکرده‌ام، می‌دانم.
انگار یاد گرفته‌ام که ادعاهای بزرگ کنم اما پای عمل که به میان می‌آید به جای عاشقِ عاقل بودن، به میل و هوس و راحت‌طلبی و عافیت‌گزینی رفتار کنم. می‌بینی؟ درست نقطه مقابل تو که مثل کوه بودی مقابل همه این صفات. انگار با تو بیگانه‌تر شده‌ام تا آشنا. این خاصیت دنیاست، که هر چقدر مطالبه‌اش کنی، به مترسک‌های پوشالی دنیازده شبیه‌تر می‌شوی و از کسانی که بوی بهشت را قبل از رسیدن به بهشت استشمام می‌کنند دورتر!
این همه بار که روی دوشم مانده، بار دنیاست. مثل اسب عصاری هر چقدر می‌روم همانجا هستم. ای کاش تو بودی و می‌شد با نورافکن‌هایی که روشن می‌کنی، راه را از چاه بشناسم. ای کاش بودی؟ مگر نیستی؟ هنوز کورم! باید چشمانم را باز کنم و ببینم؛ اینطور شاید امیدوارم باشم روزی نزد دلبرم، محبوبم!
تولدت مبارک شهید سیدمحمد حسینی بهشتی.