این روزها بسیار از بندگان خدا، خود را به کربلا می‌رسانند. پیاده روی از نجف تا کربلا حرکتی عظیم است که حتما تاثیرات مثبت آن بر بسیاری از افراد جامعه انکارشدنی نیست. این مسیر باید مسیر سیر الی الله باشد نه سیر الی الحسین که ما دو نوع امام دوستی داریم (+) که یکی حجاب و مانع است و یکی کمک و راهنما.
بیایید آنهایی که به هر علتی توفیق حضور در این پیاده روی عظیم را نداشتیم، مسیر سیر الی الله را شروع کنیم:
خدایا!
می‌دانم اهل ریا هستم و اهل ریا مشرک (+)
می‌دانم خودنمایی کرد‌ه‌ام و سرچشمه وجودم را گل‌آلود (+)
و می‌دانم هر کس باید خود طبیب خویش باشد (+)
می‌دانم که شیطان ابتدا از غرور من، من را به گناه کشانده و
می‌دانم که پس از آن می‌خواهد با ناامیدی از درگاه تو مرا به ادامه گناه وادارد (+)
اما می‌دانم در قیامت حتی همین شیطان هم به رحمت تو طمع می‌کند (+)
پس چرا من در دنیا به جود تو طمع نکنم؟
می‌دانم که تو اگر بنده‌ای را دوست داشته باشی، راضی شوی از او به کم (+)
پس باید برای شروع این مسیر اشتغال به عیب خود پیدا کنم (+)
عیب‌هایی که علاج همه آنها ترک کردن حب دنیاست (+)
و باید حالا که درخت فساد هنوز نورس است و تنومند نشده است آن را از ریشه برکنم (+)
باید محبوب یا محبوب‌های مجازی را کنار نهم (+)
تا دو عالم را لایق دشمن بدانم (+)
پس به درگاه تو دعا می‌کنم که باب مراوده با توست (+)
که کمکم کنی تا بتوانم مردانه در راه تو قیام کنم (+)
تا باعث شرمساری رسول تو نشوم (+)
و عاشقی عاقل باشم (+)
که دوستی با حسین را فقط گریستن نداند (+)
اما کشتی حسین را سریع‌ترین کشتی‌ها برای رسیدن به خدا بداند.