وقتی هیچ کاری نمی‌تونه منو راضی کنه، وقتی فاصله آرمان و عمل زیاد میشه، وقتی نسبت به عیوب سیستمی و فردی بقیه بیش از حد حساس میشم، وقتی نزدیکه که این چیزها من رو به سمت ناامیدی پیش ببره؛ همه اینها یعنی اینکه خلوتم با خدا کم شده. انگار نیاز دارم به یه وجود کامل و خوب مطلق که نه نقصی داشته باشه، نه کسل بشه، نه خواب داشته باشه، نه خسته بشه و در عین حال همه خوبی‌ها هم دارا باشه.
به نظرتون شب یلدا فرصت خوبیه؟