پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

سیدحسن نصرالله هم توسط بزرگترین دشمنان عقلانیت ترور شد و به مزد مجاهدت خود که شهادت است، رسید. 
برخی از دوستان انقلابی از شهادت حاج قاسم، مطالبه انتقام سخت دارند و ملموس بودن و تواز آن را خواهانند؛ مطالبه‌ای که بعد از حمله به کنسولگری ایران در سوریه، و به ویژه پس از شهادت اسماعیل هنیه قوت گرفت و از شب گذشته که احتمال شهادت سیدحسن نصرالله مطرح شد، اوج گرفت. 
آیا زمان انتقام سخت فرارسیده یا باید به صبر استراتژیک ادامه داد؟ 
چیزی که مشخص است، ایران بیکار ننشسته. شهادت مستشاران نظامی ایران در سوریه، در لبنان و در عراق نشان می‌دهد که ایران در بالاترین سطح در حال کمک به جبهه مقاومت است اما آیا باید شبیه وحشی‌گری بی‌سابقه اسراییل، با آن مقابله کرد؟ یا باید وارد حمله مستقیم نظامی شد؟ 
به نظرم همانقدر که دشمن‌شناسی مهم است، امام‌شناسی هم اهمیت دارد. باید سراسر وجود انسان علیه دشمن خدا تجهیز شود اما دستور از امام گرفته می‌شود. پیامبر فرموده بودند: «حسن و حسین امامند، چه بنشینند و چه قیام کنند.» 
مراقب باشیم که خشم‌مان نسبت به دشمن، ما را وارد جرگه عدم تبعیت از امام نکند که «حکم آنچه تو فرمایی...» وظیفه ما بالا بردن ایمان، تخصص و ظرفیت خودمان برای استفاده جبهه مستضعفین علیه جنایتکاران عالم است تا دست امام برای اقداماتی که تصمیم می‌گیرند، باز باشد.

وقتی حضرت یحیی علیه السلام، ایشان [حضرت عیسی علیه السلام] را خندان دید، با عتاب بر او اعتراض کرد که گویا آن جناب خود را از مکر و عذاب خدا در امان یافته است؟
عیسی علیه السلام پاسخش داد: ظاهرا آن حضرت از فضل و رحمت حق ناامید گشته است؟!
آنگاه به آن دو بزرگوار وحی شد که محبوب‌ترین شما نزد من کسی است که به من خوش‌گمان‌تر باشد.

شرح دعای سحر، صفحه 29
نویسنده: امام خمینی (ره)