پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

گاهی اوقات باید نوشت. نمی‌دانی چه چیزی باید بنویسی، فقط دوست داری بنویسی. انگار «نگارش» هم شده یک اعتیاد، یک اعتیاد شیرین و مثبت. البته شاید معتادین به هر چیزی، اعتیاد به آن را شیرین و مثبت می‌دانند. نگارش را که دوست داشته باشی، همان قدر اعتیادآور است که «چای» اعتیادآور است. 

شاید طبقه بندی موضوعی این وبلاگ به سه دسته فرهنگی، علمی و سیاسی باعث شده که یک جای کار بلنگد. اصلا وقتی می‌خواهم پستی منتشر کنم، باید یکی از موضوعات را پس از نگارش انتخاب کنم. قبل‌ترها یک دسته عمومی داشتم که هر چه به این‌ها مرتبط نبود را در آن جای می‌دادم ولی تعدادشان انقدر کم بود که حذفش کردم و به گمان باطلم فکر می‌کردم می‌توانم آن پست‌ها را بدون انتخاب موضوع منتشر کنم؛ زهی خیال باطل.

به نظرم باید یک دسته عمومی یا بهتر بگویم شخصی هم اضافه کنم که هر چه دوست داشتم در آن بنویسم. اسمش هم می‌گذارم شخصی که کشکول باشد و نظرم راجع به هر چیزی. شاید بگردم بین مطالب قبلی و شخصی‌ها را به این دسته بندی اضافه کنم :)