عاشقى که نیست حیران تو، حیران می‌شود            خواه یا ناخواه، خواهان بیابان می‌شود

هر که بین ره پشیمان شد ز عاشق بودنش              از پشیمان بودنش حتما پشیمان می‌شود

در بیابان طلب خارِ که بودن مطرح است                   خار، خار گل نشد، خار مغیلان می‌شود

وصل یا هجران تماما بستگى دارد به تو                    تو بخواهى هجر، وصل و وصل، هجران می‌شود

گیسوى آشفته‌ات حال مرا آشفته کرد                     با پریشان هر که می‌گردد پریشان می‌شود

گر تو باشى و نباشد هیچ کس در محضرت               کوچه‌هاى مصر هم مانند کنعان می‌شود

نامه‌ام را دیدم و پشت شما مخفى شدم                 طفل هر وقت اشتباهى کرد، پنهان می‌شود

من که گریان نیستم، یعنى که عاشق نیستم           ورنه عاشق، مثل طفلان، زود گریان می‌شود

رزق تو از هر طرف باشد معانی‌ش یکی‌ست            نان اگر از هر طرف خوانده شود، نان می‌شود

با کریمان گشتن و آدم شدن دشوار نیست              چه کسى گفته نخواهد شد، به قرآن می‌شود

 

خراب آمده‌ام تا کنی تو آبادم                    هزار شکر نگفتم، ز چشمت افتادم

خراب باده‌ی عفوم ببخش رسوا را              مُقرّ و معترفم از هزار بیدادم

مدد نمی‌شوم آقا به غیر دستانت             بگیر دست مرا با تمام ایرادم

به نور وجه تو سوگند سخت محتاجم          که هر چه آبرویم داده‌ای ز کف دادم

من از عقاب تو سوی خودت گریزانم            گناه می‌کنم و باز می‌کنی یادم

همیشه بنده‌ی در بند خود صدایم کن         خدا نکرده نکن از اطاعت آزادم

اگر چه سوی تو آلوده دامن آمده‌ام             ولی به اسم تو سوگند پاک بنیادم

میان این همه مهمان بعید می‌دانم            که مفتضحم بکنی در میان افرادم

نشاندی‌ام به کنار خداییان اما                  هزار مزه ندارد سکوت و فریادم

به زیر بار خود افتاده بودم اما زود              رسید دست عطای کسی به فریادم

سحر گشود به رویم تمام درها را              دمی که ناله‌ی رب‌الحسین سر دادم

 چه سود می‌بری از کیفر محب حسین      من آن بدم که دلم را به کربلا دادم

 

* این شعر در شب دوم ماه رمضان 92 توسط حاج منصور خوانده شده است.

منبع: سایت دوستداران حاج منصور ارضی

 

ما عاشقان ز کوثر جان، جام می‌زنیم               باده ز اسم اعظم یک نام می‌زنیم
چون همنشین ساقی میخانه می‌شویم                 پرچم به نام فاطمه بر بام می‌زنیم
با چهره‌های سرخ و برافروخته ز درد             بر سینه درب خانه آلام می‌زنیم
باور کنیم از قِبَل مرگ فاطمه است                  در هر زمان دم از غم اسلام می‌زنیم
آزادگی به قیمت سیلی اگر دهند                      سیلی خوریم و دم ز تو مادام می‌زنیم
چون یاس گلشن علوی ضربه‌گیر کیست          گل می‌کنیم و لاله به اندام می‌زنیم
خواهیم اگر به سینه مدال علی رسد                این سینه را به تیزی اجسام می‌زنیم
با اینکه گوشه‌ای به تماشا نشسته‌ایم               لب بسته‌ایم و نعره به هنگام می‌زنیم
ای مادری که درس وفا داده‌ای به ما               ما پیرویم و در ره تو گام می‌زنیم
روزی اگر قرار شود جبهه‌ای شویم                مثل قدیم برگه اعزام می‌زنیم
در سینه‌ها هنوز پلاک تو مانده است             سربند انتقام سرانجام می‌زنیم
ای قبر مخفی تو مصلای هر شهید                  ما خنده بر شهادت گمنام می‌زنیم
مهدی بیا به اذن خدا یاری‌ات کنیم                    با هر تپش شمارش ایام می‌زنیم

 

این شعر در شب اول فاطمیه 89 توسط حاج منصور خوانده شده است.

 

 

فضای سینه شرربار می‌شود بی تو               بیا که حال دلم زار می‌شود بی تو

بیا! اگر که نیایی رفیق دیرینت                        رفیق لشکر اغیار می‌شود بی تو

ربیع با تو ربیع است ای صنم ور نه                  بهار بر سرم آوار می‌شود بی تو

بخر که این دل زنگار خورده‌ام آقا                    خرید نسیه‌ی سمسار می‌شود بی تو

عطای دست تو شغل مرا گدایی کرد              گدای دست تو بیکار می‌شود بی تو

بیا و ملتفت آه سینه‌ی من باش                   محل به سینه‌ام انبار می‌شود بی تو

ببین که کاسبی این زمانه‌ی مردم               به سبک و شیوه‌ی کفار می‌شود بی تو

برای امت چشم انتظار فکری کن                 جهان به دیده‌مان تار می‌شود بی تو

بدون تو سفر کربلا نمی‌خواهم                    مسیر عشق چه دشوار می‌شود بی تو

یتیم عسگری ای غایب از نظر برگرد             دلم هوای تو را دارد از سفر برگرد

 

* این شعر در روز 24 بهمن 91 توسط حاج منصور ارضی خوانده شده است.

منبع: سایت دوستداران حاج منصور

 

 

تا که مقیم درگه جانان شود کسی                   یک لحظه کافی است پشیمان شود کسی

وقتی که بخشش و کرمت بی‌نهایت است          دیگر چه جای آنکه هراسان شود کسی

آید شبی توشه یک عمر را بَرَد                        وقتی که بر سرای تو مهمان شود کسی

توبه کند یکی، همه بخشیده می‌شوند              در چشم تو بس است نمایان شود کسی

مشتاق‌تر از تو به مناجات، بنده نیست               تا چه رسد برای تو گریان شود کسی

با این همه کرم، که ز دست تو دیده‌ام                راضی نمی‌شوی که پریشان شود کسی

ای کاش دلبرم به دعایم زند صدا                      خوب است در حضور تو عنوان شود کسی

وقتی حسین (ع) کشتی سلم و نجات ماست     کی در هراس و وحشت طوفان شود کسی

 

* این شعر توسط حاج منصور در شب 22 ماه رمضان سال 90 خوانده شده است.

* فایل صوتی این شعر را می‌توانید از اینجا دریافت نمایید.

 

کریم‌های دو عالم بنام زاده شدند                        زبانزد همه خاص و عام زاده شدند

اگر که ظرف نباشد، توقع «می» نیست                 شراب‌ها همه از فیض جام زاده شدند

چقدر خام شدم تا کمی مرا بپزند                         پیاله‌ها همه از خشت خام زاده شدند

تو امر کردی و تکوینا استجابت شد                        و عاشقان تو با یک کلام زاده شدند

جواب دادن تو اشتیاق می‌آرد                              سلام‌ها ز علیک السلام زاده شدند

چه خوب شد که محبان حلال زاده عشق              و دشمنان حسن هم حرام زاده شدند

حسن، حسین و یقینا حسین هم حسن است        نشسته‌ام که ببینم کدام زاده شدند

همین دو تا پسر فاطمه، همان اول                       امامزاده شدند و «امام» زاده شدند

چقدر دور و بر تو فرشته ریخته است                      بزرگ‌ها همه با احترام زاده شدند

بساط نوکری ما کنار تو پهن است                        از اول ایل و تبارم غلام زاده شدند

عجیب نیست بدنبال گنبدت هستیم                     کبوتران همه بالای بام زاده شدند

چه بهتر است که بشینی و سکوت کنی                که از قعود تو صدها قیام زاده شدند

 

* این شعر در شب میلاد امام حسن مجتبی (ع) سال 91، توسط حاج منصور خوانده شده است.

 

با من ای دوست جفا کن، ز وفا نیز بگو                           سخن تند روا دار، دعا نیز بگو

خواستم شرح کنم با تو دل خونین را                              جگرم بر دهان آمد که مرا نیز بگو

مرهمی گر به لب تیغ بمالی بد نیست                            بعدِ یک عمر «برو»، گاه «بیا» نیز بگو

گیرم از وصل تو رنگم بپرد، عیب مکن                                هر چی بستی به من ای جان، به حنا نیز بگو

گفته بودی سخن اینجا در گوشی عیب است                    شهدا با تو چه گفتند؟ به ما نیز بگو

ای خدا خانه‌ات آباد، خرابم کردی                                  مفلسم، لیک تو از مزد و بها نیز بگو

دامن خالی ما، شهره کند جود تو را                               وصف خود می‌کنی امشب، ز گدا نیز بگو

زخم برداشت مرا از در بی‌قانونی                                  ما که مردیم، ز قانون شفا نیز بگو

تا کی از سیم و زرم کیسه تهی خواهد بود                      بس کن این مرحله را، خود ز عطا نیز بگو

تند منشین، که من از راه دراز آمده‌ام                              حرف تأخیر شد از تاول پا نیز بگو

میهمان حرم سامره‌ایم، حرفی نیست                              حاجی امشب سخن از کرب‌وبلا نیز بگو

 

* این شعر در شب سوم رمضان 91 توسط حاج منصور خوانده شده است.

 

من کیستم که لطف خود ابراز می‌کنی            در را نیامده به رویم باز می‌کنی

من چوب قهر کردن خود را نخورده‌ام                از بس می‌آوری و مرا ناز می‌کنی

اول تویی همیشه که لبخند می‌زنی               اول تویی همیشه که آغاز می‌کنی

من یک گناه کرده‌ی گردن شکسته‌ام              آیا مرا دوباره سرافراز می‌کنی

بگذار خوب گریه کنم از خجالتت                      امشب که باز در به رویم باز می‌کنی

گفتم پرم شکسته، به دردت نمی‌خورد            گفتی دلت شکسته و پرواز می‌کنی

من آدمم، یقین می‌کنم که باز                       با یک حسین (ع) در دلم اعجاز می‌کنی

 

* این شعر توسط حاج منصور ارضی در شب 7 رمضان سال 90 خوانده شده است.

* فایل صوتی این شعر را می‌توانید از اینجا دریافت نمایید.

بیا و ظلمت شب را به نور ماه بگیر                   دوباره تیرگی از این دل سیاه بگیر
ز راه آمدم و کوله بارم امّید است                      چنان همیشه مرا گرم در پناه بگیر
چو طفل گمشده‌ای بین شهر حیرانم                 بیا و دست مرا از میان راه بگیر
گناه‌های بزرگ مرا به حرمت اشک                    به کوچکی یک انگار اشتباه بگیر
برای خاطر من نه، به خاطر زهرا                       سراغی از من غمدیده گاه گاه بگیر
چقدر حسرت صبح مدینه را بخورم                    بیا و از دل تنگم مجال آه بگیر
به غنچه‌ای که از شاخه شکست برگرد              تقاص خون همان طفل بی‌گناه بگیر

 

* این شعر در فاطمیه دوم سال 91 توسط حاج منصور خوانده شده است.

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر                       مشکل‌گشای هر چه گرفتار یا مجیر
از من تمام عمر گنه دیدی و گنه                    شرمنده‌ام از این همه تکرار یا مجیر
از بس که تو ندیده گرفتی گناه من                 بر معصیت نموده‌ام اصرار یا مجیر
دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن                      ای بهترین پناه من زار یا مجیر
بالاترین عذاب برایم جدایی است                   کی می‌رسد زمانه دیدار یا مجیر
قربان دست‌های تو یا ایها الطبیب                  دستی بکش بر این دل بیمار یا مجیر
گر دیر حاجتم بدهی قهر می‌کنم                   ناز مرا کشیده‌ای هر بار یا مجیر
می‌ترسم از قیامت و از دوری حسین             برگ امان به من بده از نار یا مجیر
دست خودم که نیست، لبم تشنه می‌شود     باشم به یاد تشنگی یار یا مجیر
تا کربلای حضرت ارباب پر کشم                      با یک سلام لحظه افطار یا مجیر
خواهم که بی‌حجاب تماشا کنم تو را               در تحت قبه حرم یار یا مجیر
آیا شود فدای علی‌اکبرم کنی؟                     پایین پای حضرت دلدار یا مجیر
امشب جواب سوز و نوای مرا بده                  دیگر برات کرب‌و‌بلای مرا بده


* این شعر در شب 13 رمضان 90 توسط حاج منصور خوانده شده است. فایل صوتی این شعر را می‌توانید از اینجا دریافت نمایید.