پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

هر جا سخن از خاک دری هست، سری هست     هر جا تب عشق است، دل در به دری هست
دیروز گدایان همه دنبال تو بودند                          هر جا که شلوغ است، یقیناً خبری هست
اجداد من از دیر زمان عاشق عشقند                   دیدید که در طینت ما هم هنری هست
بازار مرا با قدمت گرم نکردی                               یک چند غلامی که بیایی ببری هست
در غیبت شه، روی به شهزاده می‌آرند                 صد شکر که در خانه آقا، پسری هست
هر جا قد و بالای رشیدی است، یقیناً                  دنبال سرش نیم نگاه پدری هست
یا حضرت ارباب،دمت گرم و دلت شاد                   یا حضرت ارباب کرم‌خانه‌ات آباد


داریم همه محضر تو عرض سلامی                      تو شاهی و ما نیز هر آنچه تو بنامی
تا خانه‌ی آباد شما بنده‌پذیر است                        نامردترینم نکنم میل غلامی
ای قامت قد قامت تو عین قیامت                        قربان قدت صد قد و بالای گرامی
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی        پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مفترض‌الطاعه‌ترین واجب مایی                       هر چند امامت نکنی، باز امامی
هر کس که هوای پدری داشته باشد                   خوب است که همچین پسری داشته باشد


انگار رسول است، نمایی که تو داری                   انگار بتول است ،صدایی که تو داری
بد نیست که هر روز عقیقه بنمایی                     با این قد انگشت‌نمایی که تو داری
باید که برای تو کرم‌خانه بسازند                          از بس که زیاد است گدایی که تو داری
از شش جهت کعبه دل لطف تو جاری است          از سفره‌ی پر جود و سخایی که تو داری
تو آنقدر از خویشتن خویش گذشتی                   که منتظر توست، خدایی که تو داری
کاری نکن ای دوست مرا از تو بگیرند                    بگذار که عشاق به پای تو بمیرند


ای سیر کمالات همه تا سر کویت                       ای آب فرات لب من آب وضویت
ابن الحسنت گفته حسین، بس که کریمی           مانند حسن جود بود عادت و خویت
عالم همه حیران ابوالفضل و حسینند                  ماتند ابوالفضل و حسین از گل رویت
پایین قدم‌های حسین جای کمی نیست              جا دارد اگر غبطه خورد بر تو عمویت
اینقدر مزن آب به سرخی لب خود                      حیف است که پیچیده شود اینهمه بویت
حیف از تو مرا عبد و غلام تو بدانند                      باید که مرا عبد غلامان تو خوانند


ای زاده‌ی زهرا جگرت می‌رود از دست                  امروز که دارد پسرت می‌رود از دست
ای کاش که بالای سرش زود بیایی                     گر دیر بیایی ثمرت می‌رود از دست
بد نیست بدانی اگر از خیمه می‌آیی                   با دیدن اکبر کمرت می‌رود از لطیفیاندست
افتادنت از زین پدرت را به زمین زد                      برخیز وگرنه پدرت می رود از دست
برخیز که عمه نبرد دست به معجر                      برخیز به جان من و این عمه‌ات، اکبر


* این شعر توسط حاج منصور در شب میلاد علی اکبر (ع) خوانده شده است.


* شاعر: علی اکبر لطیفیان