پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

سلام

نمی‌دانم به خدا هم باید هنگام توبه سلام کنیم یا نه! او همیشه از رگ گردن به من نزدیکتر است ولی می‌خواهم سلام کنم تا فریاد بزنم برگشتنم و توبه‌ام را به سمت او.

خدای من! صدای «این الرجبیون» را تازه شنیدم و به این فکر کردم که چقدر فرصت بزرگی است این سه ماه رجب و شعبان و رمضان برای رسیدن به تو و توبه کردن از غفلت‌ها و گناهان بی‌شمار.

درست است که گناهان زیادی کرده‌ام، اما مانند آن توبه کننده می‌خواهم بگویم «بنده فراری‌ات به در خونه‌ات برگشته.»

سه خصلت باعث میشه که من ازت چیزی نخواهم، ولی یک خصلت منو ترغیب می‌کنه که به درگاهت رو بیارم! اون سه خصلت «امری است که به آن فرمان داده‌ای و من در انجامش کندی کردم، کاری است که مرا از آن نهی کردی و من در انجام آن عجله کردم و نعمتی که به من بخشیدی و من در شکرگزاری‌اش کوتاهی کردم» اما آنچه مرا بر درخواست از تو ترغیب می‌کند، «احسان توست به آن که با نیت پاک به تو روی آورده و از طریق خوش گمانی به درگاه تو آمده»

می‌دانم که من گناهکارترین گناهکارانی نیستم که تو آن‌ها را بخشیده‌ای، ستمکارترین ظالمانی نیستم که نزد تو موفق به توبه شده‌اند، پس شب تولد جواد الائمه آمده‌ام که جود تو را ببینیم. بزرگان می‌گویند اگر امام رضا علیه السلام را به جوادش قسم دهی، دست رد به سینه‌ات نمی‌زند. برای توبه ضامن آهو را به جوادش قسم می‌دهم، که نزد تو ضامن من شود تا مرا ببخشایی یا رب یا رب یا رب...

* با الهام از نیایش 12 صحیفه سجادیه