پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

حادثه‌ای دیگر با این عنوان «برخورد دو قطار در ایستگاه هفت خوان سمنان». یاد حادثه‌ای افتادم که قبلا در همین موضوع اتفاق افتاده بود که یکی از دوستان من هم در آن قطار بود.

چند سال پیش بود که قطار تهران - مشهد در میانه راه از ریل خارج شد. یکی از دوستان من به همراه همسرش در آن قطار به سفر ماه عسل می‌رفتند. قطار از ریل خارج می‌شود و این آقا داماد با شدت زیاد به شیشه قطار می‌خورد و شیشه شکسته می‌شود و به بیرون پرتاب می‌شود و قسمتی از قطار به روی او می‌افتد. تمام بدنش پر از خرده شیشه می‌شود و ادامه ماجرا تا انتقال به بیمارستان...

رسانه‌ها اخبار این حادثه ناگوار را پوشش می‌دهند، مسئولین ابراز تأسف می‌کنند و دستور بررسی می‌دهند و سایر افرادی که لازم می‌بینند، ژستی می‌گیرند و خودی نشان می‌دهند. اما اینها کوتاه و زودگذر است. اما آن سو برای مردم چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ محسن به بخش مراقبت‌های ویژه منتقل می‌شود؛ چندین عمل جراحی روی او انجام می‌شود اما اصلا حال مساعدی ندارد. یکی از نزدیکانش خواب امام رضا علیه السلام می‌بیند و ادامه ماجرا تا اینکه شفا می‌گیرد و پس از چند هفته از جا برمی‌خیزد.

محسن هیچوقت به سلامتی قبل از حادثه برنگشت. ریه او مشکل جدی پیدا کرده و ده‌ها میلیون تومان هزینه‌های عمل را خودش پرداخت کرده و با آن حال نامساعد، مجبور است دنبال بیمه‌های معتبرش برود تا هزینه‌های درمانش را تأمین کند. با اینکه دیه دریافتی او باید خیلی بیشتر می‌شد اما دیه او حتی کفاف خرج عمل‌های انجام داده‌اش نمی‌شود؛ عمل‌های آینده آن که بماند.

ریه او کماکان دچار مشکل است. گاهی اوقات به سختی نفس می‌کشد. یک روز به من میگفت: «همه بیماری‌ها بد است اما مشکل تنفسی بدتر از همه است. حتی کور و لال باشی اما موقع خواب، راحت می‌خوابی اما مشکل تنفسی حتی اجازه نمی‌دهد که راحت بخوابی.» ریه او نیاز به عمل‌های مداوم دارد تا کمی از دردهای او بکاهد اما دکتر می‌گوید که عمل‌های مداوم عمر او را کم می‌کند و باید درد را تحمل کند و مثلا 10 سال یک بار برای عمل جراحی اقدام کند.

او انسان مؤمنی بود و هست اما در مواجهه با چنین ارائه خدماتی از سوی دولت و بیمه و سایر نهادهای مسئول برای گرفتن حق قانونی خود، آن هم در ابتدای زندگی مشترک، به نظرتان چه دیدگاهی باید راجع به مسئولین داشته باشد؟ 

مردم را فراموش نکنیم که آنها صاحبان این انقلابند و مسئولین نه عمر خودشان جاودانه است و نه عمر میز و مقامشان. به آنها برسیم و به جای ژست اظهار تأسف و نامه بررسی و ... کمی از بارهای مشکلاتشان کم کنیم که رهبرمان فرمودند:

«دغدغه‌ حلّ ریشه‌ای این مصائب و امثال آن از مسائل مردم را در صدر اولویت‌های خود قرار دهند و اکنون نیز همه‌ تلاش خود را برای علاج مصدومان و انتقال جان‌باختگان و کاستن از مصائب داغداران به کار برند.»