به تو دل بستم و غیر تو کسى نیست مرا جُز تو اى جان جهان، دادرسى نیست مرا
عاشق روى توام، اى گل بى مثل و مثال به خدا، غیر تو هرگز هوسى نیست مرا
با تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى چه توان کرد که بانگ جرسى نیست مرا
پرده از روى بینداز، به جان تو قسم غیر دیدار رخت ملتمسى نیست مرا
گر نباشى برم اى پردگى هرجایى ارزش قدس چو بال مگسى نیست مرا
مده از جنت و از حور و قصورم خبرى جز رخ دوست نظر سوى کسى نیست مرا
امروز در یکی از کانال‌های تلگرامی پستی را دیدم مبنی بر رونمایی از بزرگترین قرآن طلای جهان با حضوری آیت الله مکارم شیرازی. خبر برایم جالب شد و جستجوی کردم تا ببینم قضیه چیست و چقدر صحت دارد.
با کمال تعجب دیدم نه تنها صحت دارد، بلکه این قرآن را یک بار 20 فروردین امسال توسط آیت الله جوادی آملی رونمایی شده است، یک بار هم در 14 تیر ماه امسال توسط آیت الله مکارم شیرازی!
اینکه یک کیلو طلا در این قرآن به کار برده شده است یا بیشتر مهم نیست. نفس این عمل مهم است. به دور از تشبیه، انسان یاد سریال مختارنامه می‌افتد و عبدالله بن زبیر ملعون که آرزوی کعبه مطلا داشت!
به راستی انسان از پاسخ در‌می‌ماند که بعضی از این کارها به چه دلیلی انجام می‌شود؟
سال گذشته که مشغول خواندن صحیفه امام بودم به یک سخنرانی از امام خمینی برخوردم که به شاه اعتراض می‌کرد که وقتی مردم فقیر و گرسنه داریم و وقتی مردم در فصل سرما از سرما امان ندارند و در فصل گرما از گرما، چرا با طیاره از هلند 300 هزار تومان گل خریداری می‌کنی؟
آیا الان مشکلات کشور ما آنقدر ناچیز است که قرآن طلاکاری شده برایمان مهم شده است؟ و آن را هم 2 بار و با حضور دو مرجع تقلید رونمایی می‌کنیم؟
از تو اى می‌زده، در میکده نامى نشنیدم نــزد عشّاق شدم، قامت سرو تو ندیدم
از وطـن رخت ببستم که تو را باز بیابم هر چه حیرتزده گشتم، به نوایى نرسیدم
گفتم از خود برهم تا رخ ماه تو ببینم چه کنم من کـه از این قید منیّت نرهیدم؟
کوچ کردند حریفان و رسیدند به مقصد بى نصیبم من بیچاره که در خانه خزیدم
لطفى اى دوست که پروانه شوم در بر رویت رحمى اى یار که از دور رســانند نویدم
اى که روح منى، از رنج فراقت چه نبردم؟ اى که در جان منى، از غم هجرت چه کشیدم؟
همیشه اطرافمان انسان‌هایی بوده‌اند که روزگار خوشی نداشته‌اند؛ درگیر مریضی و کم‌پولی و از دست دادن عزیزان و ... از سوی دیگر همیشه اطرافمان انسان‌هایی بوده‌اند که روزگار خوشی داشته‌اند؛ با تن سالم و تفریح مناسب و جشن و خبرهای خوش.
زمان‌هایی برای انسان پیش می‌آید که تعداد افرادی که روزگار خوشی ندارند نسبت به تعداد افرادی که روزگار خوشی دارند، فاصله معناداری دارند.
آن روزها، حتما حال ما هم خوب نیست؛ چون احتمالا برای تعداد زیادی از آنها کاری جز دعا از دستمان برنمی‌آید.
این روزهای من از همان روزها است. نه تنها اطرافیانم که حس میکنم برای مردم ایران عزیز هم چنین حالتی پیش آمده است. نه تنها مردم کشورم که حس میکنم برای اکثریت جمعیت مسلمان دنیا هم همین‌گونه است.
این اتفاق در واقعیت هم در حال وقوع است یا فقط یک حس است؟ شاید شما بتوانید با نظرتان کمک کنید که تعداد نمونه‌های این تحقیق از 1 نفر به تعداد بیشتری به صورت تصادفی برسد و تعمیم‌پذیری آن بیشتر شود اما چیزی که قطعی است این است که باید کاری کنیم که احوالمان بهتر شود.
به نظرم یک کار از سایر کارها بیشتر جواب می‌دهد. همان کاری که حضرت بهجت به همه توصیه می‌کرد: به چیزهایی که می‌دانید عمل کنید تا خداوند درهای حکمت را بر شما بگشاید.
فردا سالروز شهادت امام صادق علیه السلام است که بیشترین احادیث از این امام بزرگوار به ما رسیده است. بیشترین چیزهایی که می‌دانیم و عمل نمی‌کنیم.
می‌دانیم دروغ، غیبت، تهمت، توهین، سخن چینی، فساد، تنبلی و سستی، آزار دیگران، دل شکستن و ... بد است اما با توجیهات گوناگون و حتی گاهی بدون توجیه انجام می‌دهیم.
می‌دانیم صداقت، کمک به دیگران، ایثار، چشم‌پوشی از خطای دیگران، تلاش و کوشش، عدالت طلبی و ... خوب است اما با توجیهات مختلف سعی می‌کنیم آن را انجام ندهیم.
به قول امام راحل عظیم الشأن‌مان باید مردانه قیام کرد. بسم الله...
هر وقت دختر 2 ساله‌ام با من نماز می‌خواند اگر مثلا سرم رو می‌خارانم یا لباسم را مرتب میکنم، او هم به خیال اینکه این از آداب نماز است آن را تکرار می‌کند. به این فکر می‌کردم که به غیر از اینکه قلبم متوجه نماز نیست و فکرم معلوم نیست در کجا به سر می‌برد، چقدر حرکت اضافی هم در نماز دارم.
-----------------------------
امام خمینی در کتاب آداب نماز - اگر درست به خاطرم مانده باشد- نوشته‌اند که یکی از روش‌های تربیت نفس این است که انسان فرزند داشته باشد. به دلیل تقلید و الگوگیری فرزندان از پدر و مادر، انسان برای اینکه فرزندش به سعادت برسد ناچارا بعضی چیزها را مراعات می‌کند تا فرزندش آن رفتار غلط را نداشته باشد و کم کم این ترک رفتار غلط تبدیل می‌شود به عادت و نفس اصلاح می‌شود.
الهی به حرمت این بندگان بی‌گناه، خودت ما را به صراط مستقیم هدایت فرما.