پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

خدایا!

برای خودت می‌نویسم که مهربان‌ترینی و فاش می‌گویم که ریا برای خوش‌آمد توست و هدف ریا تو هستی. آخر آن امام مناجات و سجده‌ها و زینت عباد فرمود که چابلوسی فقط در ِ خانه تو رواست.

گشتم و در همه عالم و مهربان‌تر از تو ندیدم. می‌دانم! فرموده‌ای که اگر بنده‌های من می‌دانستند چقدر دوستشان دارم، از فرط شادمانی می‌مردند. اگر می‌دانستند... حال که زنده‌ام پس نمی‌دانم اما می‌دانم که مهربان‌ترینی. می‌دانم که تو در این ماه همه کار کرده‌ای که من بیایم و رستگار شوم. دعوت‌نامه و سرمایه و پول و وسیله را برای طی مسیر تا خودت داده‌ای و گفته‌ای همه برای تو. گفته‌ای فقط تجارت با من است که تو را عاقبت به خیر می‌کند اما ویرانه‌های شیطان را که در ماه‌های دیگر با جلوه‌های ویژه، کاخ دیده‌ام را از روی غفلت ترجیح می‌دهم و تمام امکاناتی را که به من دادی، در راه ویرانه‌ها خرج می‌کنم!

می‌دانم یک راه سعادت بیشتر ندارم ولی نمی‌دانم چرا گاهی حواسم پرت می‌شود به علف‌های کنار چاه. آتش پایین چاه را می‌بینم و طناب در حال پوسیدن را. صدای بلبلان و عطر مست‌کننده بیرون چاه را هم می‌شنوم اما به جای تلاش برای رهایی از آتش و رسیدن به آن باغ، حواسم به این دنیای علف‌های کنار چاه است.

دستم بگیر در این ماهی که از آن آتش خبری نیست تا بتوانم خود را به دهانه چاه نزدیک کنم. معلوم نیست چند وقت دیگر این طناب پوسیده توانایی تحمل من را دارد، یا عزیز...

دل نااهل مرا خبره طبیبی بفرست           من نه آنم که به درمان و دوا دل بندم

اقامت سوزناک چند روزه در مدینه من رو به وحشت انداخته بود ولی سلام روز آخر به ارباب روزنه‌های امید رو در آسمان تیره دل من منور کرد.

از مسجدالحرام که به ایران عزیز برگشتم، تازه متوجه برکات سفری شدم که اگر خاطراتش همیشه با دل من عجین باشد، اوضاع دلم همیشه بهاری است.

دیگر اعیاد شعبانیه هر سال منتظر کرامت اربابم هستم. امسال سومین سالی است که از معشوق هدیه می‌گیرم. آرزویم این است که تا پایان عمر هر سال هدیه‌های امامم به دستم برسد؛ نه به خاطر هدیه، به خاطر اینکه مطمئن شوم معشوق تا پایان عمرم گوشه چشمی به من دارد.

یادش بخیر، شعری که زمزمه مسیر من تا مدینه بود:

دخلم که پر نشد جگرم را فروختم                    تدبیر شد بلا، سرم را فروختم

تا گفتم السلام علیکَ دلم شکست                 تا کاملش کنم سحرم را فروختم

خورشید را به قیمت دریا خریده‌ام                    در روی دوست چشم ترم را فروختم

گفتند ناله کن که مگر راه وا شود                     اینگونه شد که من هنرم را فروختم

در کوی عارفان خبر مرگ می‌خرند                   رد می‌شدم شبی خبرم را فروختم

ما را ز حبس عشق مترسان که پیش از این       از شوق حبس بال و پرم را فروختم

کیفیت کریم چو در شعله در گرفت                   یا رب که گفت شعله به جان شرر گرفت

در هر رگم ز شوق تو خون می‌دود هنوز            هر کس شهید شد خبر از نیشتر گرفت

یا حضرت شراب اغثنی به لعل دوست             این ذکر را پیاله می از سحر گرفت

عشاق گوییا که ز هم ارث می‌برند                 سود علی الحساب دلم را جگر گرفت

آهی که بود پشت سر ناله‌های من               دیشب که جانماز مرا شعله در گرفت

خاصیت نگاه تو ما را شراب کرد                      دیدی که کار غوره‌ی ما نیز سر گرفت

از من گرفت جان و مرا جان تازه داد                 تاجر ببین که جنس مرا سر به سر گرفت

گفتم که کم نگیر مرا گرچه مذنبم                   آقا کریم بود و مرا بیشتر گرفت

بر روی زرد ما صدقه داد نقره‌ای                     او بُرد کرد چون عوض سیم زر گرفت

عمری دلم به بازی طفلانه می‌گذشت            از کوچه می‌گذشت مرا بی خبر گرفت

رفتم که داد و قال کنم بوسه‌ام بداد                جام عسل ببین که دهان شرر گرفت

ما را قلم تراش تو عین عقیق کرد                   اعجاز بین که دست تو آب از حجر گرفت